Hersenspinsels van Raymond Swaep, de eenzame fietser.

  U heeft het ongetwijfeld ook wel eens meegemaakt. Dat je een gesprek met iemand hebt en dat het niet loopt. Niet dat je elkaar niet mag, maar je zit beiden op een totaal andere golflengte. U begrijpt elkaar niet. Ik heb aan de lopende band van dit soort gesprekken en het vervelende is dat het altijd aan mijn gesprekspartner ligt. Is het nu zo moeilijk om een beetje duidelijk te communiceren? Moedeloos word ik ervan. Afgelopen week had ik ook weer zo’n gesprek. Het was een prachtige zaterdag. De zon scheen niet, er hing nevel in de lucht en de temperatuur bleef bij gestaag vallende motsneeuw op minus drie graden steken. Een perfecte dag voor een verkwikkende middagwandeling. Terwijl ik met een brede glimlach in de vrieskou langs de tochtige rivier liep zag ik diverse mensen met hun hoofden diep in hun kragen gedoken rondscharrelen . Ze keken allesbehalve blij terwijl het toch zo’n mooie dag was. ‘Hallo! Hallo!’ hoorde ik achter me. ‘Ben je het echt?’ Ik draaide me om en keek in de...

  Met een zucht leg ik mijn boek neer. Ik heb het uit, de biografie over Frollek Spruit getiteld : Frolleke Spruit…..een vreemde snijboon. Ik heb ervan genoten en ik weet zeker dat ik het nog een keer ga lezen.  Frolleke geloofde - ik zeg geloofde, want hij is niet meer onder ons -  dat er meer was. Niet in de vorm van een God of iets dergelijks, maar meer dan empirische waarnemingen. ‘Het zou toch van een stuitende arrogantie zijn om te denken dat dit het is, wat wij waarnemen,‘ schreef hij. ‘Onze kennis is gebaseerd op wat wij weten, maar niet op basis wat wij nog gaan weten’.  Hij haalde als voorbeeld altijd het verdwijnpunt aan. Eeuwen en eeuwen lang tekenden en schilderden kunstenaars tweedimensionale taferelen. Het gaf een gekunsteld perspectief wat nu vaak wordt gebruikt onder de stroming ‘ Naïeve Schilderkunst’. Eeuwenlang heeft men gedacht dat drie dimensies op een plat vlak toverkunst zou zijn….tot de uitvinding van het verdwijnpunt. Een simpel voorbeeld v...