Ik ben al jaren een beroemd en in literaire kringen zeer gewaardeerd schrijver. Iedere letter die ik op papier zet, of het nu een column of een stuk proza is, wordt uitgebreid geanalyseerd, waarna de analyse doorsijpelt tot de kring van de crème de la crème van de literaire wereld. Ondanks het feit dat ik nul concessies doe aan uitgevers, hysterische hypes, vragen uit de markt of weet ik veel welke stroming ook blijft mijn werk geprezen en veel gelezen in de bon ton kringen. In al die jaren dat ik nu schrijf heb ik een onzichtbare grens opgetrokken, een niet haalbare standaard neergelegd voor andere auteurs. Toch is dat niet altijd zo geweest. Ook ik heb in het begin last gehad van twijfels en onzekerheden. Jaren geleden heb ik eens een beroemd schrijver bij me uitgenodigd om hierover te praten. Toen de dag van het bezoek aanbrak was ik mijn zenuwen nauwelijks de baas. Ik moest en zou een goede literaire indruk bij hem achterlaten, wilde hij me überhaupt enigszins serieus nemen...
Mensen die net zijn begonnen met schrijven worden vaak geconfronteerd met kreten als : ‘ Schrijven is schrappen ’, ‘ Show don’t tell , ’ ' Laat de lezer zelf invulling doen .’ Wat wordt hier nu precies mee bedoeld? Het komt er simpelweg op neer dat teveel informatie die je de personages meegeeft aan de lezer een nadelig effect veroorzaakt. Het tot in den treure oplepelen van emoties van de personages zal je lezers doen afhaken. Hoe vaak leest u niet een verhaal en een personage, of het nu de protagonist of de antagonist is, en verveelt u stierlijk omdat u alles over hem/haar al weet, voelt. Laat ik u een simpel voorbeeld geven. Een zéér hongerig personage heeft net bij Kentucky Fried Karton een stuk uitgedroogde kip gekocht. Het goedje valt, tot zijn verbazing en woede, niet helemaal lekker. Hij nam een hap van de uitgedroogde kip en voelde het bloed uit zijn gezicht trekken. Zijn maag draaide zich tien keer om en de rillingen liepen over zijn ...