Hersenspinsels van Raymond Swaep, de eenzame fietser.

  Dit is niet een verhaal dat als doel heeft begrepen te worden. Misschien herkent u het, misschien herkent u het niet. Misschien begrijpt u het, misschien begrijpt u het niet. Maar is dat niet één van de mooie dingen van het leven? Dat niet alles begrepen kan worden. ‘Ga je dit jaar nog op vakantie? ‘ wordt me gevraagd. ‘Zekers. Zekers. ‘ ‘Waarheen? ‘ ‘Naar Het Land Van BOB. ‘ ‘Naar Bobbejaanland? ‘ ‘Nee, naar Het Land Van BOB. ‘ ‘Bob?’ ‘Ja, Het Land van BOB…BOBBOB….BOBOBOBOBOBOBOBOB……... Ik heb de energie niet. Ik heb gewoon domweg de energie niet om het uit te gaan leggen maar toch probeer ik het. ‘Het Land Van BOB is gelegen in het uiterste noordwesten van Het Nieuwe Continent. The Evergreen of Ever Green, al naargelang je voorkeur. Daar waar alle geheimen samenkomen. Waar was je in vredesnaam vijfendertig jaar geleden? Hoe heet de steen waaronder je hebt gelegen? ‘ ‘Wie? Ik? Vijfendertig jaar geleden? ‘ ‘Nee. Jij. 1990. ‘ Ik neem afscheid, ga naar huis,...

Vijf weken loop ik nu in dit door God, alles en iedereen verlaten maar gruwelijk mooie land. Morgen begint mijn zesde week. Ik maak gretig gebruik van allemansretten en zet mijn tentje neer waar ik maar wil. Een tentje, een slaapzak, een padvindersmes, een brander, noedels en gevriesdroogd fruit is alles wat ik bij me heb. Bouillon trek ik van kruiden die ik heb geplukt, ik zet thee van dennennaalden en zo nu en dan vil en rooster ik een haas die ik heb gevangen. Soms slaap ik in verlaten zomerhuisjes en één keer heb ik in de tuin van mensen gekampeerd. De herfst is begonnen en de regen viel met bakken uit de hemel. De tuin was de enige relatief droge plek in de omgeving. De uitnodiging om in hun huis te overnachten heb ik vriendelijk overgeslagen. Ik wil het basic houden. De broden die ze voor me hadden belegd voor de rest van de tocht heb ik wel aangenomen. Zoveel hartelijkheid kon ik gewoon niet weigeren.   Het is koud en winderig op de hoogvlakte waar ik nu loop. Tot aan de...

  ‘Het leven is een sprookje,‘ hoor je vaak. Ik heb nooit aandacht besteed aan deze holle frase………..tot vorige maand. Op 13 mei ben ik begonnen met het schrijven van mijn biografie. Tijdens het schrijven ben ik tot de conclusie gekomen dat ik in mijn leven regelmatig in sprookjesachtige situaties verzeild ben geraakt. Ik maak u dit duidelijk met twee voorbeelden.   Wandelmaatje   Jaren geleden had ik een wandelmaatje. Met een rugzak vol water, eierkoeken en boterhammen zijn we het halve land doorgegaan. We liepen over verstilde stranden, door vochtige polders, bedompte bossen en verlaten industriesteden. Wandelingen door donkere bossen had onze voorkeur. ‘Ik heb een mooie wandeling op het oog,‘ zei hij op een dag. ‘Een wandeling van dertig kilometer in ‘ Het Verstilde Woud’ in de negorij De Achterhoek. Ik heb wat voorstudie gedaan en gezien dat er halverwege een pannenkoekrestaurant is. Het restaurant ziet er lekker uit. Wat dacht je ervan? Aanstaande zaterdag?‘ ‘...

  Ik ben vroeg wakker vanmorgen en besluit vandaag een lange boswandeling te gaan maken. Binnen een mum van tijd heb ik een mok dampende dark roast koffie en een bord brinta met krenten klaargemaakt. Het ontbijt valt goed en met een gevulde maag trek ik de gordijnen open. Wat een prachtige dag, windstil, nevel en kil. Ik draai het slot van de buitendeur achter me dicht en loop met grote passen richting het bos. Het bos is niet ver gelegen van de nederzetting waar ik woon zodat ik binnen vijf minuten de doordringende geur van de abiete opsnuif die volop met de wortels in de vruchtbare grond van het bos verankerd staat. Het zijn de gebruikelijke bosgeluiden om me heen die ervoor zorgen dat ik me hier zo thuis voel. Een klein briesje langs de dennenbomen, het kraken van de takken, de vrolijke flierefluiters in de lucht, het geritsel van dode bladeren waarover schichtige eekhoorntjes tippelen, stromende beekjes, en het gekrijs van een tochtig everzwijn. Na een uurtje wandelen zie i...

  U bent ongetwijfeld bekend met de film The Truman Show. Een van de mooiste scènes vindt plaats in de keuken van Truman. Er ontvouwt zich een alledaags gesprek plaats tussen Truman en zijn vrouw of hij, ik meen chocolademelk, wil. Ze pakt een Nesquick-achtige verpakking en begint de unique selling points van het product op te lepelen alsof ze onderdeel van een reclamespot is. Daarbij kijkt ze Truman niet aan, maar staart ze langs hem heen naar een denkbeeldig punt op een muur. Op dat moment begint het bij Truman te knagen en krijgt hij het idee dat er iets niet klopt, dat hij onderdeel is van iets vreemds. Onbewust knaagt het bij mij ook al een tijd en vanaf vandaag ben ik er haast zeker van dat er iets niet klopt. Wanneer is het knagen eigenlijk (onbewust) begonnen? Jaren geleden vermoed ik, bij het bedrijf waar ik toen werkte en dat niet lang daarna op de fles ging. ( Uitermate onderhoudend beschreven in :  Werkloos  ) Ik had een collega en die was zo scheel als het ma...

 Beste lezer, In mijn schrijfsel  De Put.  Heeft u kunnen lezen dat ik in een alternatieve waarheid ben beland. Is deze waarheid wel alternatief? Is een waarheid niet iets wat jij ervaart en waar geen alternatief voor mogelijk is? Dit is het vraagstuk dat de Gandalf look-a-like mij voorlegde.  U was heel duidelijk in uw reactie beste lezer. U wilde een cliffhanger, vervolg, uitkomst, of hoe je het ook wilt noemen. Ik pak de draad op als ik over de eindeloze, lege vlakte van klei loop en geef een kort verslag van wat mij is overkomen. Langzaam beginnen de laatste krachten uit me weg te vloeien. Overdag slaap ik en gedurende de nacht verplaats ik me. Op de vroege morgen lik ik de dauw op van de rotsen waar ik onder slaap. Eten is een ander verhaal, er groeit niks op deze schrale grond en ik probeer me in leven te houden met de klei die ik van de grond schraap. Ik maal de klei fijn tussen mijn tanden waarna ik deze voorzichtig via mijn slokdarm naar mijn maag laat zakke...