Hersenspinsels van Raymond Swaep, de eenzame fietser.

  De zon staat loodrecht boven de aan een strand in het zuiden van het oude continent gelegen megacamping. De temperatuur is inmiddels gestegen naar een hartverzakkende zesendertig graden. Ik zit op een campingstoel voor mijn caravan en kijk om me heen. Mijn iele, benepen, stoffige stek is omringd door bestelbusjes met Nederlandse kentekenplaten en opschriften zoals "  Stukadoorsbedrijf Woudrichem “en “ Installatiebedrijf Geleen. “  Van alle kanten giert het Hollandse repertoire uit de caravans. Het zoute, gortdroge zand schuurt langs de kloven tussen mijn bloederige tenen. Ik verbijt mijn pijn middels een paar slokken lauwe Zeller Schwarzer Katz. Op mijn schoot ligt het onaardse proza de Meester en Margarita van Michail Boelgakov. De voorkant wordt gesierd door een afbeelding van een zwarte kat. Deze zwarte, pratende kater steelt de show in een hallucinerende vertelling die zich afspeelt in de tijd van het Stalinisme. Ik kijk om me heen en voel me als een ongestreken vlag op een

  Ik spaar al jaren punten van een bekend koffiemerk. Met de verzamelde punten kun je allerlei leuke dingetjes kopen die met koffie te maken hebben. Ik had mijn verzameling geteld en kwam tot het duizelingwekkende aantal van vele tienduizenden punten. Het werd tijd de punten te gelde te maken. Ik toog naar de stek waar ik mijn punten in kon wisselen. Dit diende te geschieden tussen 9.00 en 17.00 uur. Het was zeer slecht weer. Normaliter verplaats ik me op de fiets, maar daar ik het risico niet wilde nemen dat de bonnen met de punten onderweg nat zouden worden stapte ik op de tram. Het onstuimige weer had een vertragende uitwerking op het verkeer en dus ook op de tram. In plaats van de gebruikelijke vijftien minuten die de tram nodig had om mij op de plaats van bestemming te brengen, duurde het nu twee keer zo lang. Om 17.05 uur kwam ik aan op de plek en klopte op de deur die al gesloten was.  “U bent te laat” werd me gezegd. “Probeert u het morgen nog eens.” Na een onrustige nacht