Wat deed me hier belanden? Waren het de klappen die ik uitdeelde nadat ik mijn verhaal had verteld en ze me wilden meenemen? Was het mijn hysterische gekrijs? Nee, het was het verhaal. Door mijn verhaal zit ik hier in deze afgesloten ruimte en ben ik verhoord. Elke keer als ze mijn eten komen brengen probeer ik ze te overtuigen. Ze luisteren niet naar me, ze kijken me niet eens aan. Slechts één keer is er naar me geluisterd, slechts één keer maar. “ We hebben niks kunnen vinden “ vertelden ze me. “ Je verhaal is te ongeloofwaardig. Niemand uit het dorp kent je en heeft jou en je zogenaamde vriend ooit eerder gezien. “ “ Dat is onmogelijk. We hebben diverse mensen gesproken “ hoorde ik mezelf mompelen. “Je lijkt verdwaald. Heel ver van de plek waar je zou moeten zijn. Een jager vond je in het woud. Je was volkomen in de war. We hebben je ouders kunnen opsporen en hebben ze ingelicht. Ze zullen je zo snel mogelijk komen opzoeken. Vanmiddag zal de politie je wederom ondervragen. J