Kleine irritaties

Nu u enkele blogs van mij heeft gelezen zult u zich (on) bewust een beeld van mij scheppen. U heeft geconstateerd dat ik een zeer tolerant, aimabel mens ben die behept is met een ruimdenkende geest en ieder individu vrij laat in zijn of haar doen en laten. Dat vind ik het mooie van het menselijk wezen; een ieder is uniek. Vooroordelen zijn mij vreemd. Mijn sterke persoonlijkheid is stevig verankerd in de Hollandse klei. Als Uomo universale ben ik geestelijk en lichamelijk volkomen in balans.

Toch zijn er ook momenten in mijn leven waarin ik noodzakelijk toe moet geven aan kleine emoties. Het is u zich misschien moeilijk voor te stellen, maar ook ik heb mijn kleine irritaties. Zoals de zwakste schakel van een ketting de uiteindelijke sterkte van de gehele ketting bepaalt, zo bepaalt mijn omgang met de kleine irritaties de grootte van mijn persoonlijkheid.

Twee keer per week ga ik baantjes zwemmen in het lokale zwembad. Drie kwartier gun ik mezelf om de conditie op peil te houden. Het bad in verdeeld in vijf banen/stroken. De linkerbaan is, aangeduid middels een bordje, voor de zeer trage zwemmer, terwijl de rechterbaan voor de zeer snelle zwemmer is, eveneens aangeduid met een bordje. Baan twee, drie en vier hebben geen bordje, maar de stilzwijgende afspraak is dat er in baan vier sneller wordt gezwommen dan in baan drie en dat er in baan drie sneller wordt gezwommen dan in baan twee. Zie het maar als ritsen bij een invoegstrook. Als een ieder zich gedisciplineerd opstelt kan het niet fout gaan. Echter daar wringt de schoen en ontluikt mijn irritatie. Zelf zwem ik altijd in baan drie en deze baan past mij als een goed gesteven hemd.

Ik denk dat u 'm al voelt aankomen. Als ik mijn spieren losgooi aan de zijkant en een blik werp op het bad zie ik in een nanoseconde de verkeerd gepositioneerde zwemmers. Mensen die in baan drie zwemmen ( in hoeverre je hun gemolenwiek zwemmen kunt noemen ) die eigenlijk in baan een zouden moeten zwemmen. Het gevolg is dat ze de boel zo ontzaglijk ophouden dat je telkens shortcuts moet nemen wil je niet drie kwartier achter die zwoegende stakkers blijven hangen.
De shortcut is echter ook niet zaligmakend.

Het nadeel van baantjes zwemmen is dat je zowel heen als terug dezelfde baan moet nemen. Je ontmoet dus telkens dezelfde tegenliggers. Heel vaak zijn die tegenliggers de gedrochten die je middels een shortcut achter je hebt gelaten. Nadat je het keerpunt hebt aangetikt zie je ze al tegemoetkomen. Spugende en kwijlende mastodonten die letterlijk proberen het hoofd boven water te houden en je naderen in een slakkentempo. De ergste varianten zijn degene die op een lachwekkende manier de borstcrawl proberen uit te voeren. In een haast onmenselijke stijl strekken hun armen zich uit in de lucht, tegelijkertijd hun dikke, ranzige, vette, druipende okselhaar tonend. Het moment van passeren is telkens weer billenknijpen. Naast het doorstaan van wegtrekkers, veroorzaakt door het kijken naar de kwijlende en naar adem happende smoelwerken, blijft er iedere keer weer de angst voor het lichamelijk contact. Ze zijn namelijk ook niet in staat langs het lijntje te zwemmen, maar dobberen telkens weer richting het midden. Mijn grootste nachtmerrie is dat een mislukte borstcrawl aan mijn kroonjuwelen blijft hangen.
Had ik het zwembad maar voor mezelf alleen.

Op het gebied van boodschappen doen ben ik onovertroffen. Ik weet precies wat ik moet kopen en heb het lijstje overzichtelijk op papier staan of in mijn hoofd. Ik doe mijn inkopen altijd bij een grootgrutter wiens oer-Hollandse naam vorig jaar is veranderd in een andere oer-Hollandse naam. Zoals ik in een eerder blog heb geschreven, wil ik niet de schijn wekken dat ik commercieel gezien belangen heb bij het noemen van bedrijfsnamen. Dat doe ik dus ook niet, maar ik ben wel bereid enige aanwijzingen te geven. Veel supporters van Feyenoord nemen een plastic tasje van de grootgrutter mee naar de Kuip omdat de voornaam van een speler dezelfde naam heeft. Deze voetballer is niet geboren of getogen in Rotterdam, maar in een plaats aan de kust. Letterlijk vertaald in het Frans zou deze plaats ongeveer als volgt kunnen klinken : Quartier du Chat.

De voornaamste reden dat ik bij deze grootgrutter mijn boodschappen doe is het feit dat ze zeer schappelijke prijzen hebben, ook die van de alom bekende merken. Geen geneuzel hier met bonnetjes, zegels of cadeautjes, maar scherpe prijzen. Uiteraard moeten die schappelijke prijzen ook bekostigd worden en dat doet deze grootgrutter o.a. door beperking van het winkeloppervlak. Deze strategie zorgt ervoor dat een groot deel van de vaste kosten laag zijn t.o.v. de concurrenten. Slaag je daarnaast er ook nog in je variabele kosten binnen de perken te houden, dan kom je tot een zeer aantrekkelijke stukprijs welke massa's bezoekers aantrekt. Deze massa's bezoekers in combinatie met de beperkte winkeloppervlakte is nu net de bron van een bij me ontluikende irritatie.

Naast de grootgrutter is een grote vestiging van Humanitas gevestigd. Humanitas is een pracht van een organisatie. Op hun website staat letterlijk :

Humanitas helpt mensen hun leven zo zelfstandig mogelijk, op hun eigen manier vorm te geven. Daarbij vinden wij levensvreugde, geluk, het allerbelangrijkste.

Een prachtige slogan waarbij gemakshalve wordt vergeten dat mijn levensvreugde en geluk als sneeuw voor de zon verdwijnt als de bewoners en masse boodschappen komen doen in mijn grootgrutter met de zeer smalle gangpaden. U moet weten dat een groot deel van de bewoners in het bezit is van een rollator of scootmobiel. Van nature ben ik vrij claustrofobisch aangelegd. Mijn inner circle is heilig en toetreding tot dit terrein kan bij mij lichte paniekaanvallen bezorgen. U begrijpt dus wat het met mij doet als ik telkens een rollator of een scootmobiel tegen mijn enkels voel kletsen of het zoveelste gangpad niet in kan omdat deze wordt geblokkeerd. Niet zelden sta ik bij de kassa met gebalde vuisten en een hoge bloeddruk die meestal nog hoger wordt als ik zie dat mensen naar het pinautomaat staan te staren ipv de van de band rollende boodschappen in hun tassen te doen.

Een ander dieptepunt is de zondag, de dag waarop de nieuwe hebbedingetjes in de ramsj gaan. Voordat de grutter open gaat staan er al rijen buiten. Als de deuren opengaan wurmt het koopzieke plebs zich naar de bakken met aanbiedingen. Gedachteloos wordt er gegraaid in bakken met overbodige produkten. Ik heb vrouwen met scheerapparaten weg zien lopen, mannen met bh's en kinderen met flessen derderangs bessenjenever. Het is zaak deze stek te mijden op de zondag, wil je geen blauwe schenen oplopen van de tegen je aan beukende rollatoren en scootmobielen.
Het gaat misschien te ver om een spertijd in te voeren, maar ik denk dat het zeker het overwegen waard is. Ik ben ervan overtuigd dat de omzetsnelheid omhoog gaat, de bruto - en nettowinstmarges zullen stijgen, de leveranciers meer kunnen leveren en de werkdruk zal dalen. Uit dit proces zullen louter winnaars komen,.

Had ik de grootgrutter maar voor mezelf alleen.

Hipsters,............tja. Ik kan er eigenlijk niet omheen. Als ik eerlijk ben dan moet ik toegeven dat dit geen kleine, maar een immense irritatie is. Ik ga er nu geen tijd aan besteden, het kost me teveel energie. Er komt een tijd dat ik mijn irritaties omtrent dit onderwerp uit de doeken doe. Hipsters,....anonieme volgers, mainstream tot in al hun vezels en menig natte droom voor iedere handige marketeer die van een homogeen graanprodukt een heterogeen, levensverlengend, ziekte oplossend Superfood weet te maken. De Hipster slikt letterlijk en figuurlijk alles.