De plank misslaan.

                                                              

 

                                                             

Als je een vergissing maakt, of beter nog, een situatie niet goed hebt ingeschat dan kan dat worden weergegeven in het spreekwoord De plank misslaan. De ganse dag kom ik mensen tegen die de plank misslaan en zich door de doornenstruiken van het leven wurmen.Het is u misschien lastig voor te stellen, maar ook ik heb enige malen de plank misgeslagen. Ik zet voor u enkele situaties op een rij waarbij ik de situatie volkomen verkeerd heb ingeschat.

  

Plaatjes draaien

 Ik rol lachend door het leven. Problemen schud ik losjes van me af door alleen maar met mijn wimpers te knipperen. Als je een SWOT-analyse op me los zou laten dan heb je genoeg aan de letters S en O. Helaas is dit niet bij iedereen het geval. Veel mensen hebben hun dagelijkse worstelingen.

Zoals u weet hou ik erg van muziek. Het verrijkt mijn geest en geeft me een weldadig, voldaan, prettig gevoel. De liefde voor muziek gecombineerd met mijn sociale betrokkenheid voor de gekwelden en vernederden deed me besluiten me als vrijwilliger op te geven voor een feestavond in een commune bewoond door mensen die dagelijks hun worsteling hebben en daarbij professioneel begeleid worden. Ik zou plaatjes gaan draaien op de tropische feestavond in de gezelschapsruimte. Met veel zin en goede moed toog ik richting het opvanghuis en installeerde me met mijn muziekcollectie. De zaal was fleurig versierd en had een mediterrane look. De avond begon om 20.00 uur en vanaf 20.30 uur zag ik ze één voor één binnendruppelen: de bewoners van de commune,  veelal afkomstig uit de hoek " Hij is een Zij " en vice versa. Als zwart geklede schimmen uit een of andere fantasiewereld schreden ze de ruimte binnen op zoek naar een afgelegen plekje. Ik had me goed voorbereid en een uitgebreide playlist samengesteld. De titels van de liedjes had ik netjes uitgeprint en her en der opgehangen. Puristen onder u herkennen ongetwijfeld onder andere The Smiths, Morissey, The Cure, Sixteen Horsepower en de Vlaamse God Guido Belcanto.

 

·         Break up the family

·         Margaret on the Guillotine

·         Miserable lie

·         Suffer little children

·         Pretty girls make graves

·         Still il

·         Panic

·         Unloveable

·         Angel, Angel, Down we go together.

·         Yes, I am blind

·         The Queen is dead

·         Unhappy birthday

·         Cemetary gates

·         Girlfriend in a coma

·         Heaven knows I am miserable now

·         Meat is murder

·         My narrow mind

·         Dead run

·         Hang my teeth

·         Killing an arab

·         The funeral party

·         The drowning man

·         Dokter, wees voorzichtig

·         Op de pechstrook van het leven

·         Mijn vrouw is er vandoor

·         Mijn meisje heeft me bedrogen

·         Balzaal der gebroken harten

·         Plastic rozen verwelken niet

De boel kwam helaas wat langzaam op gang. Sterker nog, er was geen levende ziel die de dansvloer betrad. Ik schoof het volume wat omhoog zodat Morissey’s falsetto nog beter tot zijn recht kwam. Er zat nog steeds geen beweging in de mensen die emotieloos naar hun schoenen staarden. Op een gegeven moment begon de een na de ander jankend weg te lopen. Het leek me beter om de boel in te pakken en thuis de boel te analyseren. Tijdens mijn evaluatie was ik tot de conclusie gekomen dat ik de verkeerde muziekkeuze had gemaakt. Het had me opgevallen moeten zijn tijdens het binnentreden van de zaal. De ruimte was aangekleed in een mediterrane stijl met veel Zuid-Europese kitsch. Mijn keuze voor Angelsaksische en Vlaamse muziek sloot daar niet al te best bij aan. Beter had ik iets van Julio Iglesias of aanverwante bagger meegenomen. Ik had overduidelijk de situatie verkeerd ingeschat. Met mijn muziek had ik volkomen de plank misgeslagen.

De volgende ochtend stuitte ik op een merkwaardig nieuwsbericht. Ik kon er mijn vinger niet helemaal achter krijgen ondanks het feit dat ik de Keizer van de causale verbanden ben.

 “ Opvanghuis het Eindpunt heeft besloten per direct zijn deuren te sluiten. Een niet te begrijpen, dramatische avond heeft ervoor gezorgd dat het tehuis tweederde van zijn populatie is kwijtgeraakt. Het dienstdoende personeel heeft dit middels het ophangen van vangnetten aan de balkons en het leggen van matrassen rond het pand niet kunnen voorkomen. Onderzoek zal uitwijzen waar het op de avond zo gruwelijk is misgegaan. Het pand zal in de verkoop gaan. “

 

Restaurant

Ik hou van lekker eten, vooral als het op een eenvoudige, eerlijke en pure manier is bereid. Na een dag gedane arbeid de maag vullen met een voedzame maaltijd is een geschenk dat je ieder mens gunt. Ik ben niet gevoelig voor de aanstelleritis die er rond eten hangt. Toefjes, mooie blaadjes eikenbladsla, vrolijk geglaceerde wortels, smaaksensaties op het gebied van scheikundig koken, risottootjes die je blij maken, het zal me allemaal aan mijn gespierde reet roesten. Je maakt mij het gelukkigst met een stamppotje en een speklap of draadjesvlees met rode kool. Dat wil niet zeggen dat ik niet open sta voor andere eetculturen. Vrij recent heb ik in een restaurant geproefd van de gerechten van een cultuur ver weg gelegen ergens in een hoek van het Avondland, Italie. Ik was er eigenlijk per toeval geraakt. Op de markt stond een  kraam met twee kerels die met veel bravoure op poëtische wijze Italiaanse gerechten over de marktbezoekers heen strooiden. Gerechten die niet geheel toevallig in hun restaurant verkrijgbaar waren. Dat die gerechten op de markt alleen door hun mond werden bereid was me helaas niet opgevallen. Ik nam een folder mee en besloot mijn lieftallige vriendin te trakteren op een culinair avondje. Ik had kennis genomen van het enthousiasme van de kerels en de uitgebreide informatie die ik voorgeschoteld had gekregen schonk me alle vertrouwen. Dat vertelde ik mijn vriendin ook, ze kon volledig op me varen meldde ik haar. Vanavond geen Hollandse pot.

 Het restaurant was “ intiem gelegen in een pittoreske steeg in het sfeervolle centrum. “ De steeg bleek niets meer dan een doodlopende slecht verlichte expeditiestraat te zijn. Bij binnenkomst schoten de pijnscheuten door mijn ogen. De tl-verlichting stond net iets te scherp afgesteld. We kregen een plakkerige tafel toegewezen die werd schoongemaakt door een morsige kerel met behulp van een bruin uitgeslagen vaatdoekje. De ober kwam naar ons toe en zei :  “ Ieke benne Mario en ieke gaaduh uw verwennen vanavond. “ Ik dacht eerst dat hij een grap maakte, maar hij heette daadwerkelijk Mario. De witte uitslag op zijn matte zwarte colbert kon geen sneeuw zijn en bleek bij nader inzien roos. De Barolo die ik bestelde was uitverkocht maar Mario had nog “ een fantastico Vino Rosso “ als alternatief. Enthousiast kwam Mario met de fantastico Vino Rosso aanzetten. Het ontkurken verliep niet helemaal gladjes. Ik hoorde de hals van de fles verbrijzelen toen hij de kurk eruit probeerde te draaien en zag scherven glas in zijn hand steken. De kleur van de wijn en het bruisend vermogen deden me denken aan een brouwsel van Tita Tovenaar. De smaak voldeed wel aan het verwachtingspatroon, wrang en ultrazuur.

We ontvingen de dinerkaart. Ik dacht eerst nog dat we een artefact uit een museum hadden ontvangen met de tarieven in lires. Het bleek echter toch om euro’s te gaan, zodat ik even moest slikken. Mario nam onze bestelling op en het grote wachten was aangebroken. In de tussentijd kwam er een andere pinguïn aan onze tafel staan en vroeg aan me : “ Heb jij al gegeten? “  Dit was het eerste teken aan de wand. “Velen malen sinds mijn geboorte “ zei ik en keek hem weg. Gelukkig kwam Mario na achtenveertig minuten met onze voorgerechten, al dente gekookte ravioli gevuld met excuise kaas, spinazie en pijnboompitten. Met een onhandige zwier zette hij met zijn behaarde knuisten de borden op tafel. Klodders kaas, die naar plastic smaakten, belandden op mijn wangen en voorhoofd en lieten schroeiplekken achter. Ik had me ingelezen en begrepen dat al dente beetgaar betekent. De ravioli die wij geserveerd kregen bleek al dentist bereid te zijn. Ik brak mijn snijtanden op de keiharde ravioli. Dit was eigenlijk het moment waarop ik er een streep onder had moeten zetten, maar eigenwijs als ik was bleef ik zitten. Ik keek om me heen en mijn Italiaanse vrienden van de markt had ik die avond nog niet gezien. Het wachten was op het hoofdgerecht. Ik durfde geen fles wijn meer te bestellen, bang om al mijn tandglazuur in één avond kwijt te raken. Net op het moment dat ik Mario wilde vragen waar de hoofdgerechten bleven zag ik in de verte zijn glunderende gezicht. Hij had twee borden in zijn hand en liep naar onze tafel. “Kiek eens aan, twee lekkeruh Tiramisu voor jou. “ Ik vertelde Mario dat we nog geen hoofdgerecht hadden gehad. Mario staarde even glazig voor zich uit en zei “ Jawel jij heb al lekkere hoofdgerecht gehad. “ Ik besloot het nog een keer te proberen en legde hem uit dat we de stenen ravioli net hadden doorgeslikt. “ Hahahahaha” lachte Mario hysterisch. “Jij toch niet zegguh iek liege?” reageerde hij niet al te verstandig. Dit was mijn breekpunt. Ik stond op, pakte Mario bij zijn oorlel en sleurde hem het restaurant door naar de keuken. Ik hield halt bij een grote pan met een borrelende substantie en duwde Mario kopje onder. “ Dit is een hoofdgerecht “ gaf ik hem mee.

Twee minuten later liepen we weer buiten richting ons huis. Dit was dus een duidelijk voorbeeld van het maken van een volkomen verkeerde inschatting. Ik had me op het verkeerde been laten zetten op de markt en sloeg volkomen de plank mis met de keuze voor dit restaurant. Gelukkig hadden we thuis nog rode kool en draadjesvlees in de vriezer liggen. Ik zette de functie ontdooien op de magnetron op z’n hoogst en trok een fles Oud Bruin open.  “Heerlijk”,  dacht ik. “We zijn weer thuis. “

Waarom zou je toch veranderen? Vooruitgang en verandering zijn twee zwaar overschatte begrippen. Ze kleven aan me als een chimpansee die in een met olie ingevette vlaggenmast probeert te klimmen. Verandering en vooruitgang………………misschien moet ik er toch maar eens een keer iets over schrijven. 

 GroenRechts

Ik ben politiek vrij naïef en laat me de vage praatjes van de politieke partijen gemakkelijk aanleunen. Een teleurstelling ligt dan echter wel snel op de loer. Ik heb vrij recent de plank aardig misgeslagen bij de partij GroenRechts. Deze partij beweert het groene leven en het afzweren van massaconsumptie hoog op de agenda te hebben staan. Aangezien dit goed bij mijn levensfilosofie aansluit besloot ik een weekend in retraite te gaan met geloofsgenoten in een klooster in de wouden van Oost-Nederland. GroenRechts bood voor een pittig tarief “ een weekend mentaal worstelen met gelijkgestemden. “ Ik liet de metropool achter me en nam een relatief schoon vervoermiddel, de trein, naar het verre oosten. Eenmaal gearriveerd op een pittoresk stationnetje was ik nog vijf kilometers verwijderd van het klooster. Ik besloot de bus met de milieu verziekende benzinemotor links te laten liggen en begon aan de wandeling. De vogels floten, herfstgeuren hingen in de lucht en ik werd omringd door dichte wouden. Ik voelde me heerlijk en had er verdomd veel zin an.

Ik arriveerde bij het klooster, of wat er dan ook voor door moest gaan. Alvorens de boel te verkennen wilde ik mezelf eerst installeren op mijn sobere kamer. Mijn sobere kamer bleek een hemelbed te hebben, een stortdouche en allerlei energieverslindende apparaatjes waarmee je met knopjes totaal overbodige functies kon activeren. De kachel was extreem hoog opgestookt en ik zag de energie wegsluipen als Judas na zijn verraad van het Mensenkind. Dit was niet de simpele barak die ik had verwacht. Misschien hadden ze me een verkeerde kamer gegeven, ik zou er later nog wel naar kunnen vragen. Inmiddels hoorde ik ronkende geluiden die vanaf de parkeerplaats leken te komen. Ik liep naar de onderhavige stek en zag de ene na de andere benzine slurpende SUV aan komen rijden. Uit deze SUV's stapten hippe heikneuters met een geforceerde urban look en behangen met snuisterijen van GroenRechts. Dit waren mijn medeworstelaars, de redders van de planeet. Het begon enigszins bij me te schuren, het zou niet de eerste keer zijn dat ik een foute inschatting had gemaakt. 

Mijn oog viel op een kerel met een perfect getrimd baardje, een Louis Vuitton tas om zijn knokige schouders en een poloshirt met daarop de tekst " I am proud to be a grachtengordel citizen. " Alle bellen gingen nu, als de op hol geslagen Christus -Verlosserkathedraal, bij me rinkelen. Ik besloot, om een goede indruk achter te laten, hem te benaderen. Hij leek me de leider van de roedel welke, had ik al gezien, een incestueuze, sekte-achtige uitstraling had. “ Welkom “ zei ik en wilde hem een hand geven.“ Wie ben jij? De gerant?” vroeg hij zonder mijn hand aan te nemen. Ik besloot hem een paar kansen te geven en vertelde dat ik me aangesloten had bij GroenRechts vanwege hun groene filosofie en afkeer van massaconsumptie. Hij gaf geen sjoeger en zat in zijn tasje te rommelen. “ Ben je met de bus? “ vroeg ik en wees naar zijn bovenmaatse SUV. “ Heel groen” zei ik, “ maar het kan altijd nog groener. Ik ben komen lopen. “  “Lopen?  “ Hij bekeek me met een blik vol walging. “ Waar kom je vandaan dan? “  Delfzijl “zei ik. “Dat is niet echt een groene stad. De mensen zitten daar onder de smurrie van de bruinkool, steenkool en ijzererts. De kennis die ik hier op doe neem ik mee naar huis en ga ik aanwenden om van Delfzijl een groene stad te maken. Wat neem jij mee naar huis? Een setje tweedehands kleren om je imago van poenerige halfnicht af te zweren? “ Hij slikte een verwensing in en liep weg zonder wat te zeggen. “ We gaan elkaar ongetwijfeld snel weer tegenkomen” riep ik hem nog na.

 Ik besloot wat rond te lopen en kwam uit op een serre. De hele meute had er zich verzameld en mijn vriend stond te midden van zijn kudde. Het was een verveeld stel bij elkaar, te duur gekleed en in de weer met hun energie verspillende kapitalen kostende smartphones. Ik posteerde me tussen het afval en stelde mezelf voor. “ Goedemiddag. Aangenaam kennis te maken. Ik ben de meest groene en anti-massaconsumptionist uit de wijde omtrek. Met welke mislukkingen heb ik hier te maken? “ Er viel een ijzige stilte, alleen mijn vriend roerde zich. “ Ik hoop dat het eelt op je ziel dikker is dan je platgelopen schoenzolen “ reageerde hij, onderwijl support zoekend bij zijn roedel . Ik moet zeggen dat ik ‘m niet slecht vond en ik kon een kleine glimlach niet onderdrukken. Ik deelde wat tikken uit in de vorm van enkele literaire hoogvliegers. De sfeer was intussen ietwat gespannen geworden en de roedel droop af als een lijn snot uit een loopneus. “Ik kom er zo aan “ riep mijn vriend naar de roedel. “Ik moet dit varkentje nog even wassen. “ Ik kreeg nu toch enigszins het idee dat hij danig met mijn kloten zat te rammelen. “ Zullen we een spelletje hints spelen? ” vroeg ik. “Goed idee “ zei hij met een brede grijns op zijn smoel. “ Begin jij maar met uitbeelden.” “ Prima. Ik beeld een stuk gereedschap uit “ zei ik en maakte een knijpende beweging met twee vingers. “Hmmmmmmmmmmm,……even nadenken hoor “ zei ie.  “ Een heftruck? “ schaterde hij terwijl zijn grijns nog breder werd. “ Fout “ zei ik met overslaande stem. “ Fouter dan fout. Wacht ik zal het je demonstreren. “ Ik pakte zijn grog tussen mijn vingers en kneep zo hard dat ik zijn neusbeen voelde en hoorde kraken. “Het was een nijptang “ probeerde ik al gillend boven zijn gekerm uit te komen. Ik greep hem bij zijn achillespees en sleurde hem mee naar buiten. Bij een veldje met mos zei ik : “ We zullen je eens wat groens bijbrengen.” Ik drukte zijn gezicht met zijn inmiddels aardig scheefstaande neus in het mos en zwiepte zijn hoofd van links naar rechts. Het was een koddig gezicht, de scheve neus, het groene gezicht en de woordloze teksten die uit zijn kwijlende mond kwamen. Er was geen kaas te maken van de kreten die hij uitkraamde.

 Het was nu wel mooi geweest, ik had genoeg gezien. Het werd tijd om deze poppenkast te verlaten. Even later liep ik weer door de wouden. De zon bescheen een spinnenweb die als een natuurlijk mozaïek tussen de struiken hing. Ik snoof de geur op van hars, dennennaalden en humusachtige herfstbodem. In de verte zag ik een eekhoorntje een wintervoorraad bij elkaar verzamelen en het tikken van een specht echode tussen de bomen. Het was genieten in optima forma.

 

 Foto : rd.nl