De Ommekeer

Ik begon het allemaal een beetje zat te worden. We draaiden door aan beide kanten van het spectrum. De nuance, als deze er al ooit was geweest, was weg en oplossingen waren in geen velden of wegen te bekennen. Het chagrijn heerste in huizen, in straten en op pleinen. De mens had het contact met zijn innerlijk verloren en was niet meer in staat dingen in het juiste perspectief te zien. Wat een kwelling moet het leven voor veel mensen zijn geworden. Zijn we hiervoor op aarde geworpen?

Gelukkig had ik nergens last van. Het was een prachtige winterdag en ik genoot met vette teugen van de enige Windy City die onze kleibodem rijk is. Diverse maatregelen en beperkingen weerhielden me er niet van iedere seconde van het mooie aardse bestaan te absorberen. In de verte hoorde ik iemand zuigen. Het was niet het zuigen wat je op een lolly doet, maar zuigen in de betekenis van tarten en uitdagen. Ik liep richting de zuiggeluiden en zag dat een Untermensch een eenvoudige neringdoende het leven zuur maakte. Deze neringdoende probeerde voor zijn winkel aan passanten zijn boedel te slijten ten einde er enige euro’s aan over te houden. Euro’s die hij hard nodig had voor het vullen van de magen van zijn vrouw en kinderen met broden en vis.

“ Vuile fascist! “ riep het Untermensch naar de neringdoende terwijl hij tegen het kraampje schopte.

“ Open je winkel voor ik ‘m in de fik steek “ schuimbekte het Untermensch.

Ik was van plan een rustig dagje te houden, maar ik kon dit tafereel eenvoudigweg niet negeren.

“ Wat zijn we aan het doen onevenwichtige? vroeg ik.

Hij draaide zich om en krijste, terwijl het schuim uit zijn bek vloog, dat ik me nergens mee moest bemoeien.

“ Foute suggestie “ zei ik. “ Ik ben juist hierheen gekomen om me wel ergens mee te bemoeien.”

“ Rot op!! Rot op naar je baas en val op je knietjes voor hem “ brieste hij.

Ik draaide me om, bukte en begon met mijn reet te schudden.

“ Wat ben je aan het doen? “ vroeg hij met een holle blik in zijn ogen.

“Zie je het? Zie je het? Kun je het zien? “ vroeg ik hem.

“Zie ik wat? Wat zou ik moeten zien idioot?! “

“ Zie je hem kwispelen? Mijn staart.”

“ Je hebt toch helemaal geen staart? “

“Dat klopt, en daarom ben ik ook geen hond en heb ik geen baas maar een functionele meerdere.

"Maar jij bent wel een hond “ zei ik terwijl ik mijn riem uit mijn C&A Palomino spijkerbroek trok, om zijn nek heen slingerde en strak trok. Hierna sleepte ik het Untermensch zigzaggend over de Meent. Na driehonderdentwaalf meter maakte ik de riem los en sommeerde hem naar huis te gaan om op zoek te gaan naar de nuance.

Ik  vervolgde mijn wandeling. Alles zou weer goed komen, je moest er alleen een beetje in geloven. Een beetje gezond verstand, volharding, stabiliteit en vooral tolerantie. Meer was er niet nodig. Konden we de scherpe randjes van beide kanten maar afvlakken en elkaar ergens ontmoeten in het midden. Daar waar het rijpe fruit aan de bomen hangt wachtend om geplukt te worden en de rotte vruchten worden vermalen en verpulverd tot smerige moes. Ik besloot richting het park te lopen voor de broodnodige rust. In het park, onder de bomen op het mos tussen de struiken werd ik moe, heel erg moe. Ik groef een kuil in de klei, ging erin liggen en dekte mezelf toe met takken en bladeren. Mijn ogen werden zwaar en ik zonk weg zoals ik nog nooit was weggezonken.

Ik werd wakker uit een diepe roes en had geen idee hoe lang ik had geslapen . Met mijn handen probeerde ik de klei, het mos en de bladeren te verwijderen. Het viel niet mee en het kostte me behoorlijk veel tijd en kracht om naar boven te kruipen. Alsof de ondiepe kuil die ik had gegraven was verworden tot een diep ravijn. Uitgeput kwam ik aan de oppervlakte terwijl ik de klei uit mijn ogen wreef. Ik dacht eerst dat ik aan het hallucineren was. Voor me uit strekte zich een boomloze vlakte met her en der een struik en wat pollen gras. De lucht was grijs en het was schemerachtig. Het rook naar zwavel en ammoniak en dit bemoeilijkte het ademhalen. Waar was ik in vredesnaam? Op welke planeet was ik beland of stond ik aan het begin der tijden? Ik begon te lopen, op zoek naar tekens van leven. In de verte zag ik een waterstroom. Het was moeilijk te zien of het een rivier of een meer was. Ik besloot erheen te gaan maar stopte al snel met lopen door wat ik in de verte zag. Op een afstand stond een ongeveer drie meter hoog wezen op dunne poten. Het had niets menselijks, maar het had wel de houding van een mens. Het wezen had nog het meest weg van een bidsprinkhaan. Wat het ook was, het begon in mijn richting te lopen. Het had geen zin om weg te rennen. Ik zou kansloos zijn geweest. Met de scharen had het me aan stukken gescheurd. Ik wachtte op wat zou komen en liet het wezen naderen.

Het stond nu voor me en maakte geen geluid. Zijn of haar groene, bolle ogen staarden me aan. Buiten de ogen was de rest van het lichaam zwart. De huid zag er leerachtig uit en rook naar houtskool. Er zat geen vet op het lichaam, het was een en al pees en spier wat ik zag. Ik probeerde contact te maken en zei wie ik was.

“ Ben jij een mens? siste het.

Mijn hemel. Het sprak mijn taal.

“ Ja, ik ben een mens “ zei ik. “ Hoe kan het dat jij mijn taal spreekt? “

“ Wij hebben snel geleerd, al voor de Ommekeer. Kom met me mee “ siste het en het wezen draaide zich om en liep richting het water. Ik had moeite het tempo bij te houden door de snelheid van het wezen en het ruwe terrein. Het hield halt bij het water. Het was een rivier zag ik nu en het water was bijkans zwart.

“ Je hebt het over wij “ zei ik. “ Wie bedoel je daarmee? “

Het gaf geen antwoord, maar wees naar een ondiepe kuil waarin een grote stalen cilinder lag. Het wezen legde de cilinder voor mijn voeten.

“ De antwoorden op je vragen zitten hierin “ en het deed twee stappen achteruit.

Ik bekeek de cilinder van alle kanten. Het slot was afgebroken, het was duidelijk dat er al iemand in gekeken had. Bovenop lag een groot stuk folie met een beschreven vel erin. Daaronder zaten allemaal attributen, maar ik kon niet goed zien wat het precies voor spullen waren. Ik haalde het papier uit de folie, vouwde deze open en begon te lezen. Het voelde alsof iemand mijn keel dichtkneep en ijswater in mijn aderen spoot. Het volgende stond geschreven in mijn eigen taal:

 We hebben de strijd verloren. De mensheid is gedoemd. We hadden het virus onder controle, maar de laatste mutaties hebben dood en verderf gezaaid. Bijna iedereen is gestorven en zij die het hebben overleefd worden of zijn gemuteerd tot insecten. De insecten hebben hun levenssappen in ons gespoten en hebben onze plek overgenomen. De eerste mutanten hebben het over de Ommekeer. Onze groep is klein en we weten niet hoe lang we nog te leven hebben. We hopen dat een deel van de mensheid kan overleven en een nieuwe populatie kan opbouwen. In deze tijdcapsule zit informatie over hoe wij geleefd hebben. Hier aan de Maas, aan de voet van de Erasmusbrug is de capsule begraven.

 Ik hoorde een afgrijselijke kreet over de vlakte galmen. De stem kwam me bekend voor, het was mijn eigen stem.