Hersenspinsels van Raymond Swaep, de eenzame fietser.

    Ik loop richting de Coolvest, draai me om en kijk de Raamstraat in. Nog een paar weken en dan wordt de Zandstraatbuurt gesloopt. Eindelijk heeft Burgemeester Zimmerman dan zijn zin gekregen. De paupers zullen als ratten uit hun holen verjaagd worden. De krotten worden gesloopt en een nieuw stadhuis en modern postkantoor zullen ervoor in de plaats verschijnen. Er moet een stadsboulevard van allure komen. Het zal mij benieuwen. Wat zal ik de wijk gaan missen. Ontelbare uren heb ik er in de groezelige bierhuizen doorgebracht met een glas donker bier in mijn hand en een pak kaarten in mijn binnenzak. Het leven hier ligt mijlenver van dat van mij aan de Leuvehaven. De wereld van de Zandstraatbuurt, de wereld van de sloebers, alcoholisten, souteneurs, hoeren en ander gespuis. Ik veracht ze, maar oh wat heb ik ze nodig om me goed te voelen. Het geluk heeft me toegelachen  vanavond  tijdens het kaarten. Minstens vijfentwintig guldens rammelen in mijn zak. De laatste partij hebben ze me mo

  Het is me het weekje wel beste mensen. Iedereen is weer boos op elkaar. De buren wordt het licht in de ogen niet gegund omdat je zelf in de schaduw staat. Of je nu boer bent, medewerker in de zorg of horeca, of gewoon de man of vrouw in de straat, we zien de bui allemaal weer hangen. In plaats van de zoete nectar te proeven, die toch ook volop beschikbaar is in onze maatschappij, mits je het wilt zien, wordt het zuur massaal naar binnen gelurkt. Al die verschillende meningen die met elkaar botsen en al die tunnelvisies, je zou er toch krankjorem van worden.  Ik heb de boel even grondig geanalyseerd en ben tot de conclusie gekomen dat ons land vol zit met Fantastische Fantasten, Akelige Anarchisten, Ploeterende Probleemjongeren, Syflislijdende Scheinheiligen, Irritante Intriganten, Hopeloze Hypocrieten, Dwarse Doemdenkers, Fascinerende Fascisten, Communicerende Communisten, Lamlendige Liberalen, Houterige Hendrikianen, Enge Eerstejaars, Catastrofale Centenneukers, Kafkiaanse Klootza

  Lieve lezers,   Vandaag plaats ik een intermezzo tussen mijn omvangrijke oeuvre. Het is nochtans vandaag een heuglijke dag. De eenentwintigste juni en de dagen daaromheen worden vet omcirkeld in mijn agenda die ik jaarlijks in de knakenwinkel koop. Op een van deze dagen ben ik op het dieptepunt van mijn lijdensweg beland en zet ik voorzichtig de eerste stappen op mijn zegetocht. We zijn in de periode van de langste dag van het jaar beland en vanaf nu worden de dagen korter en dit proces duurt zes maanden. Als liefhebber van donker verafschuw ik (fel) licht. U zult dus begrijpen dat ik me rond eenentwintig juni in een euforische stemming bevind ondanks het feit dat het de langste dag is. Alhoewel ik me op eenentwintig december vaak opperbest voel besef ik ook dat het vanaf die dag stukken minder gaat worden. De donkere dagen van december zijn weergaloos. Het schaarse licht stelt je in staat als een anonieme schim door de straten en stegen te struinen en mensen te bespieden wie

  Beste lezer.   Ik zit ergens mee en het lukt me niet meer om het voor me te houden. Ik ben bang dat ik vrij recentelijk iets vreemds heb gedaan, een zonde heb begaan. U lijkt me de aangewezen persoon mijn verhaal te delen en mijn last te verlichten. Het gebeuren vond plaats op een regenachtige zaterdagavond. Ik had met mijn vrienden Rellen Ron, Grote Geeuw, Ome Henri, Rein en Ome Beertje afgesproken in een bruin cafe in het Oude Noorden. De trappisten smaakten als vanouds, de muziek was top en de straten glommen van de regen. Er hing zo'n in zichzelf gekeerde sfeer waar ik zo van hou. We waren in een opperbeste stemming en na vele uren haakte de een na de andere af, ver boven z’n theewater, bedwelmd door de trappisten. “ Ik neem er nog eentje om het af te leren “ meldde ik de kastelein. Ik genoot van mijn laatste trappist, trok mijn jas aan en liep naar buiten. De kille buitenlucht daalde neer op mijn verhitte harses en ondanks dat ik het allemaal niet meer zo helder zag vo