Lieve lezers,
Vandaag plaats ik een intermezzo tussen mijn omvangrijke
oeuvre. Het is nochtans vandaag een heuglijke dag.
De eenentwintigste juni en de dagen daaromheen worden vet omcirkeld in mijn agenda die ik jaarlijks in de knakenwinkel koop. Op een van deze dagen ben ik op het dieptepunt van mijn lijdensweg beland en zet ik voorzichtig de eerste stappen op mijn zegetocht. We zijn in de periode van de langste dag van het jaar beland en vanaf nu worden de dagen korter en dit proces duurt zes maanden. Als liefhebber van donker verafschuw ik (fel) licht. U zult dus begrijpen dat ik me rond eenentwintig juni in een euforische stemming bevind ondanks het feit dat het de langste dag is.
Alhoewel ik me op eenentwintig december vaak opperbest voel besef ik ook dat het vanaf die dag stukken minder gaat worden. De donkere dagen van december zijn weergaloos. Het schaarse licht stelt je in staat als een anonieme schim door de straten en stegen te struinen en mensen te bespieden wiens zwakheden je in dansende proza op schrift kunt zetten. Als je wakker wordt is het nog aardedonker. Om vier uur in de middag begint het al te schemeren en om half vijf kunnen de gordijnen dicht. Mist, regen, hagel, sneeuw en wind zijn in deze periode eerder regel dan uitzondering. Iedereen die mij een beetje kent weet dat mijn hart sneller gaat kloppen bij deze klimatologische omstandigheden.
Dit houdt nog een tijdje aan maar vanaf eind februari zie je
het merkbaar langer licht worden. De kleine stapjes die begin januari zijn
gemaakt zijn verworden tot zevenmijlslaarzen. Vanaf begin mei gaat het flink de
verkeerde kant op. De temperatuur is gestegen, de zon is feller en de Heilige
Graal terrasje pakken ligt in de bek bij vele Heikneuters. Gelukkig zit de
ergste maand, juni, er aan te komen en daarna wordt het allemaal beter.
De maand juni is een absolute hel voor mij. Vroeg in de ochtend, om vijf uur, zie ik de zon al door de gordijnen schijnen. Ik durf ze vaak niet te openen en kijk voorzichtig door een kier wat er allemaal op straat gebeurt. Fel licht en uitgedroogde straten bezorgen me angstaanvallen en louter een sterke wil sleept me door deze weken heen. Gelukkig heb ik eenentwintig juni in het vizier. Het blijft een contradictie. Die verschrikkelijke zomer moet nog opstarten, maar ik heb mijn allereerste lichtpuntje (briljant gevonden) van het jaar al te pakken. Vanaf nu gaan de dagen korter worden en krijgt mijn leven een kwaliteitsimpuls.
Ik heb helaas nog even met de zomer af te rekenen. Dit is de periode dat het volk zich werkelijk van zijn slechtste kant laat zien.Vanaf vijfentwintig graden en hoger begint de wanstaltige blootloperij van het gepeupel. Ik heb dit wonderbaarlijke fenomeen magistraal geanalyseerd in mijn blog De Vieze Mensen.
De Vieze
Mensen (raymondswaep.blogspot.com)
Iedere septembermaand vindt er een omslagmoment plaats, vaak vanaf de derde week. In deze periode wordt de zomer zachtjes weggeblazen en maakt deze plaats voor de eerste frisse herfstwinden. De dagen zijn al flink korter geworden en de kleine stapjes hebben inmiddels plaatsgemaakt voor zevenmijlslaarzen. Ik sluit iedere avond mijn gordijnen een paar minuten eerder en als ik wakker word schijnt de zon niet, maar slaan de herfstregens tegen het raam. Ik kan weer op christelijke tijden door de stad struinen op zoek naar de zwakheden van het volk. Als de eerste nachtvorst zich aandient in november kan ik mijn geluk niet op en maak ik me klaar voor de mooiste maand van het jaar, de donkere maand december!
Foto :De Kruisafname - Rogier van der Weijden
Stephan Kemperdock - Meesters der Lage
Landen
ISBN 3-8290-2570-X
Reacties
Een reactie posten