Kerstinkopen

 

De kerstinkopen zitten er weer op. Ook dit jaar gaf het toch weer enige reuring, maar dat ligt niet aan mij. Het zijn vooral de onnozelen om me heen die niet met de kerstdrukte weten om te gaan. Gelukkig zijn de boodschappen weer binnen.

 

Eerste kerstdag komt de familie op bezoek en we hebben er veel zin in ze eens flink in de watten te leggen. We kozen voor Gravad Lax als een van de voorgerechten. Er werd niet voor de makkelijke weg gekozen, kopen bij de visboer, maar de moeilijke weg; de zalm zelf marineren en achtenveertig uur onder druk van een grote bak met ijs begraven in de aarde. De traditionele Scandinavische wijze. Ik had de wekker vannacht om drie uur gezet en stond om vijf over drie met een meter gemarineerde zalm, een bak met ijs en een schop in mijn handen. Het graven ging voorspoedig en ik had niet door dat na een minuut of twintig vanuit de lucht een felle lamp op me werd geschenen. Een metertje of twintig boven de tuin vloog een helicopter waaruit drie marinier-achtige types langs touwen naar beneden tokkelden.  “ Goedemorgen “ wilde ik nog zeggen, maar ik werd tegen de grond aan gedrukt. “ We hebben hem “ sprak een van de marinier-achtige types in een walkie talkie.

“ Wat is hier in vredesnaam aan de hand? “ hoorde ik plots mijn vriendin zeggen die in de deuropening stond.

“ Wie bent u? “ vroeg een der marinier-achtige types.

“ Ik ben de vriendin van de man die u in een houdgreep hebt. “

“ Bent u niet dood? “

“Dood? Ik ben zo levend als een ontwaakte foetus. “

“ Wat bent u dan aan het doen? “ vroeg een der marinier-achtige types aan mij.

“ Ik begraaf Gravad Lax “ zei ik.

“ Op traditioneel Scandinavische wijze? “

“ Yep. En ik serveer het op eerste Kerstdag met een mosterd-dillesaus. “

“ Hmmmmmmm, dat vind ik zo lekker “ zei het marinier-achtige type.

“ Ik vrees dat er sprake is van een misverstand” zei een ander marinier-achtig type. We hebben een anoniem telefoontje gehad van een van de buren. Het ging als volgt: “

“ Hallo. Met de politie? Ik wil een anonieme melding doorgeven. Wij wonen aan de Heuvellaan. Er is iets gaande bij onze buren. Als je voor ons huis staat met je rug naar het huis dan betreft het de buren links van ons. Zij wonen op Heuvellaan nummer tachtig. We hebben de vrouw des huizes al twee dagen niet gezien en we hebben het vermoeden dat de man des huizes haar momenteel staat te begraven in de tuin. “

“ U begrijpt “ zeiden de marinier-achtige types in koor, “ dat we u onze verontschuldigingen moeten aanbieden. “

“ Aanvaard “ zei ik.

Het gevolg was wel dat ik vanmorgen redelijk onuitgeslapen met mijn boodschappenlijst op pad ging. Ondanks het vroege tijdstip viel het niet mee met de drukte, het viel nogal tegen. Ik sloot aan bij een polonaise van Grijze Gerda’s en kromgetrokken oude mannetjes die en masse met hun boodschappenwagentjes tegen mijn enkels kleunden. “ Ga toch in een daluur winkelen!!! “ brulde ik een omaatje in haar oor. “ We zitten nu in een daluur “ mijnheer diende ze me van repliek. Ik ging de lijst en de winkel af en het werd me al snel duidelijk dat ik minimaal drie supermarkten af zou moeten om alle ingrediënten bij elkaar te kunnen scharrelen. Vooral avocado bleek een groot probleem. Ik peinsde mijn hersenen, waar hadden we in vredesnaam een avocado voor nodig? Mijn vriendin heeft geen app-apparaat dus ik kon haar niet appen. Ik besloot mijn geluk bij een grootgrutter aan de andere kant van de A20 te beproeven. De wijk heet het Kleiwegkwartier, marketingtechnisch gezien wordt het ook wel Hillegersberg-Zuid genoemd, maar het staat ook wel bekend als witwijk. Er liep van alles rond bij de grootgrutter. Kerels met rode broeken en gele overhemden en vrouwen met helmhaar. Helaas was er in geen velden of wegen een avocado te bekennen.

Ik besloot de avocado even in de parkeerstand te zetten en op jacht te gaan naar de pièce de résistance. We hadden deze kerst voor gevogelte gekozen als hoofdgerecht. Ik hield halt bij een kleine vogelsupermarkt en ging naar binnen. Achter de counter stond een olijk kereltje die verdomd veel op Urbanus leek. Rechts van de counter hingen vogels die nogal dropen.

“ Goedemorgen “ zei ik. “ Wat zijn dat voor vogels? “

“ Dat zijn ganzen “ zei het kereltje met een West-Vlaams accent.

“ Zijn ze aan het wateren? “ vroeg ik.

“ Nee “ zei hij. “ Het is vet dat naar beneden druipt. In de bakken wordt het vet opgevangen en laten we het stollen. Veel mensen gooien het vet weg, maar je kunt het heerlijk gebruiken voor het maken van roast potatoes. Halverwege het bakken haal je ze even uit de oven en druk je ze lichtjes plat met een stamper, zodat ze beter in contact blijven met de ovenschaal. “

“ Jamie Oliver. Roast potatoes – 24 kitchen “ zei ik.

“ Precies. U kent uw klassiekers mijnheer. “

“ Ik wil wel graag gans “ zei ik.

“ Prima. Wilt u de ganse gans of wilt u een deel? “

“ Een deel? “

“ Ja, een deel van de ganse gans. “

“ Ja ik wil gans “ zei ik.

“ Zal ik de ganse gans voor u inpakken?  Een verstandig besluit om voor de ganse gans te kiezen. Gans laat zich goed invriezen en de ervaring leert dat er delen van de ganse gans overblijven die dan uitermate geschikt zijn om in te vriezen.“

“ Ik wil een gans. Geen ganzen! “ Ik kreeg het idee dat ie danig met mijn noten zat te jongleren.

“ Alstublieft. Een ganse gans. Dat is dan tachtig euro. “

Ik brak. Het was de arrestatie en de slapeloze nacht die me de das om deden.

“ Ik heb geen stroop bij me om je om de bek te smeren “gilde ik, “ daarom gebruik ik dit! “

Met twee handen pakte ik een kilootje gestold vet en smeerde hem dat om zijn mond.

 Puffend stond ik weer buiten. In alle consternatie en opwinding had ik een flinke kalkoen meegenomen en deze als genoegdoening voor gedaan leed beschouwd. Nu nog een avocado. Een stukje verderop zag ik het uithangbord van een groenteboer.

“ Tropisch fruit gedurende het ganse jaar “ stond erop geschreven. Dit had eigenlijk het teken moeten zijn dat doorlopen beter zou zijn.

“ Goedemorgen “ zei ik toen ik binnen stond. Achter de counter stond een uitgemergelde kerel met haar tot zijn schouders die verdomd veel op Hermans Brusselmans leek.

“ Heeft u een avocado? “ vroeg ik

“ Wablief? “ zei ie.

“ Of je een avocado hebt “ zuchtte ik.

“ Die verkopen we niet in dit jaargetijde “ zei ie. " Het meeste fruit is het ganse jaar verkrijgbaar, behalve avocado. Ik brak weer. “ Wat ben jij voor groenteboer???  “  krijste ik. “ Je bent een minkukel buitencategorie!!!“ Hij hengelde naar een afstraffing. Ik keek om me heen en zag een galliameloen liggen. Galliameloenen zijn wat kleiner dan watermeloenen en ze hebben een ruwe schil. Ze liggen lekker in de hand en zijn zeer geschikt om mee te bowlen; wat ik ook deed. De meloen kletste vol op zijn voorhoofd en hij ging out. Het was mooi geweest. Het werd tijd om naar huis te gaan.

“ Het is gelukt “ zei ik tegen mijn vriendin. Op een dingetje na.

“ Op wat na " ?  Vroeg ze.

“ Nergens avocado te krijgen. “

“ Avocado?  Oooh, dat moet een schrijffout zijn. Ik bedoelde eigenlijk advocaat. Dat geeft niet. Dat flans ik dadelijk zelf wel in elkaar.

 

 

Foto :  www.landidee.nl