Hersenspinsels van Raymond Swaep, de eenzame fietser.

Wegens een defect aan de zelfscan in de supermarkt ben ik genoodzaakt aan te schuiven in de rij voor de kassa. De zon schijnt onbarmhartig door de stoffige ramen naar binnen en doet de temperatuur flink oplopen in de chaotisch volgestouwde grutter. Ik heb het warm, ik heb dorst en ik voel me claustrofobisch. Vlak voor me staat een zeer aanwezig stel flink te kakelen.  “ Wat een heerlijk weer. Het zonnetje schijnt zo lekker. Zullen we wat leuks gaan doen schat? ” ( Als we de kar met de Schijf van Nul hebben ingeladen? ” maak ik de zin in mijn hoofd af.) “Wat een goed idee. Wat dacht je van een terrasje pakken? “  “ Geweldig idee. Wat ben ik hier aan toe, een lekker wit wijntje “ Het gaat maar door. De holle frasen galmen door mijn hoofd als een op hol geslagen kwartet pauken. Na drie keer een woedeuitbarsting te hebben kunnen onderdrukken breek ik echter en grijp ik in.  “ Wat bazelen jullie nou??!! Wat is dat voor uitgekraamde wartaal? Hebben jullie echt niks beters te doen dan het

  Ik had vroeger een vriend die ik op een gegeven moment uit het oog verloren ben. Het was niet echt mijn type, het was een sjaggeraar. Normaliter ga ik niet met dit soort kleine lieden om, maar voor hem maakte ik een uitzondering. We lagen elkaar wel ondanks het feit dat ik moreel gezien volkomen superieur aan hem was. Ik ben hem echter uit het oog verloren.   Op een van de eerste dagen van de grote vakantie kwam hij naar me. “ Ik heb een bijbaantje “ zei hij. “ Ik ga dagelijks schoonmaken in het oude landhuis aan de rand van het bos. Er woont daar een oude kerel en ik heb het idee dat hij, ondanks zijn onverzorgde uiterlijk, erg rijk is. Ik ga dat de komende tijd uitzoeken en waar het mogelijk is probeer ik ervan te profiteren. “ Zou je dat nu wel doen? “ vroeg ik. “ Zo’n zielig oud mannetje, als de politie erachter komt. “ “ Maak je maar geen zorgen. Zo zielig is hij niet. Ik ben er inmiddels heel discreet achter gekomen dat hij sinds mensenheugenis in dat landhuis woont. Nieman

Heeft u dat nu ook wel eens? Zo’n dag waarvan je denkt : “ Was ik vandaag maar in mijn bed gebleven “.  Ik had gisteren zo’n dag, alhoewel het einde zeer hoopgevend was.   Ik las laatst in het lokale sufferdje dat er in een verzamelgebouw bij mij in de buurt net een nieuwe bakker was gevestigd. Met een lege boodschappentas toog ik richting het verzamelgebouw, klaar om mijn tas vol te laden met de overheerlijkste broden. Ik ben dol op brood. Het is smakelijk, voedzaam en door de ruime keuze aan beleg kun je eindeloos combineren. Van brood is ook taarten of pap te maken, maar je kunt het ook gewoon onbelegd eten. Kortom: genoeg unique selling points om een wandeling richting het verzamelgebouw te maken. Verzamelgebouw is een gewichtig woord voor wat ik aantrof. Vanuit de verte zag ik de zwarte, naar voren hellende gevel opdoemen. De voegen van de zwart uitgeslagen bakstenen zagen er niet al te best uit. De kozijnen hadden alle glans verloren en leken verdomd veel op papier maché. D