Hersenspinsels van Raymond Swaep, de eenzame fietser.

  Ik ben een tijdje lid geweest van een lees – en schrijfclubje. Iedere woensdag kwamen we samen om boeken door te nemen en elkaar teksten voor te dragen die we thuis hadden gemaakt aan de hand van een kleine opdracht. Het was een stel van diverse pluimage dat wekelijks bij elkaar kwam. Verveelde Gooi-achtige vrouwen, mentaal zeer breekbare sujetten, stukken krapuul waarvan ik nu nog steeds niet durf te zeggen wie of wat het was en arrogante zichzelf kunstkenners noemende blaaskaken. Feitelijk was ik de enige stabiele factor in het gezelschap. Het deel waarin we gelezen boeken doornamen vond ik het minst interessant. De boeken die behandeld werden waren de gebruikelijke keukenromans waarmee je wordt doodgegooid in de zogenaamde kunstbladen. In deze flutboekjes ontbreekt iedere vorm van analyse van de ontaarde menselijke ziel. Het zijn de gebruikelijke huis-tuin-en keukenprobleempjes die middels personages van bordkarton bij de lezer worden neergelegd. Vanaf de derde alinea kun je de

  Terwijl de massa in de voorjaarsvakantie voor een skivakantie naar de eeuwig groene weiden van de Oostenrijkse en Franse Alpen afzakten togen wij naar een zo goed als nog niet door toeristen ontdekte parel, de nederzetting Lissabon.  De nederzetting Lissabon is gelegen aan de oevers van de Taag in het land Portugal. Het leuke van deze stad is dat de straten er vergeven zijn van de locals en je er slechts enkele spaarzame toeristen ziet rondscharrelen. Het woord authentiek is dan ook met dikke, vette letters van toepassing op deze stad. Lissabon is zo onondekt dat zelfs de locals soms niet helemaal weten waar ze wonen en door welke schatten ze worden omringd. Ondanks hun goede bedoelingen geven ze in hun naïviteit en onbenulligheid vaak de verkeerde adviezen. Door de rammelende aanbevelingen van de warrige local krijg je echter een verrassende kijk op de stad. Ik zou daar ook zeker niet om treuren tenzij je autistisch en neurotisch bent en per se een instagram-waardige to do list wi

  U kunt het zich misschien haast niet voorstellen dat iemand zoals ik, iemand die een leven heeft dat bol staat van passie, dynamiek en prikkels, ook wel eens een doodgewone dag heeft. Laat ik nu toevallig recent zo’n dag hebben beleefd.   We schrijven een zaterdagmorgen en ik heb net op mijn ING app kunnen zien dat mijn salaris is gestort. Ik werk voor een producent van boterbabbelaars en mijn werkgever is zeer secuur in het maandelijks overmaken van het salaris. Klokslag iedere 26 e van de maand wordt mijn rekening -courant gevuld. In het bedrijf ben ik verantwoordelijk voor het toevoegen van de bastaardsuiker aan de substantie die in het productieproces wordt omgevormd tot de vermaarde boterbabbelaar. De boterbabbelaar staat bekend om zijn karamel-achtige smaak en door diens hardheid verleent het snoepje de ultieme zuigbeleving. Mijn net gestorte salaris gaf me de mogelijkheid bij de warme bakker een partij broden in te slaan. Ik trok mijn jas aan, pakte een flinke rugzak, duw