Hersenspinsels van Raymond Swaep, de eenzame fietser.

  Ik doe de gordijnen open en zie dat het heeft gesneeuwd. Wat een prachtige ochtend voor een wandeling. Ik trek een groene wandelbroek, een zwarte wollen trui, bruine wandelschoenen en een duffelse jas aan en slinger een rode shawl om mijn nek. ‘Ik ben wandelen,’ roep ik en trek de deur achter me dicht . Na een uurtje schiet ik een smal pad in. Aan de andere kant van het pad zie ik een man in mijn richting lopen. Het pad is dermate smal dat we elkaar niet kunnen passeren. Hij ziet er prachtig uit in zijn gitzwarte smoking met rode vlinderstrik, zijden shawl, smetteloos witte overhemd, glimmende lakschoenen en bruine overjas. ‘Goedemorgen,’ zeg ik. ‘Goedemorgen,’ groet hij terug. ‘Smal pad hè?’ ‘Zekers.’ Hij staart me aan en zegt : ‘Wat heeft u een prachtige garderobe aan.’ ‘Insgelijk, insgelijk.’ ‘Zullen we van broek ruilen?’ vraagt hij. ‘Waarom niet?’ zeg ik. We trekken onze broeken uit en ruilen deze. ‘Ik ben mateloos geïntrigeerd door je smetteloos witte blous

  Het werd vorige week wereldkundig gemaakt : Nederlanders beginnen een gesprek vaak over het weer. Dit verbaast me niet, want dat wist ik al decennia. Nu worden er onderzoeken aan gewijd die moeten aantonen wat daar de reden van is. Weggegooid geld, ik kan het u zo vertellen. De meeste mensen zijn fantasieloos en hebben werkelijk niks te vertellen. Wat voor hallucinerende proza over het weer en aanhangende onderwerpen ik iedere dag hoor, het is ongekend. Ik zal er eens een paar voor u op een rij zetten. Het zonnetje schijnt. Dat hebben we wel verdiend. Ik heb het wel eens eerder aangekaart, maar het is gewoon not done om een verkleinwoord voor de zon te gebruiken. Het is een immens hemellichaam waarvan de oppervlakte je doet duizelen. Ik ben vooral gefascineerd door de frase Dat hebben we wel verdiend. Wat is in vredesnaam de reden dat wij, die hier de ganse dag de nectar van de welvaartsmaatschappij opslurpen, dit hebben verdiend? Dit is toch een contradictie met de hoofdletter C? Wi

  Ik ben woonachtig in een stad die voornamelijk bekend staat om diens uiterlijk van glas en staal. Als niets ontziende speren schieten torens van glas, staal en beton de lucht in. Toch heeft mijn stad oude wijken waar de geschiedenis nog voelbaar en zichtbaar is. Een van die wijken is het Oude Noorden. Deze wijk is gelegen tussen de Noordsingel, de Bergweg, Noorderkanaalweg, Soetendaalsekade, Zwaanshals, Zwaanshalskade en de Zaagmolenkade. Een nauwe stadswijk omringd door een gordel van groen langs de Rotte en de Noordsingel. E r is iets met deze wijk. Als er afscheid wordt genomen van de zomer en de dagen korter en korter worden gebeuren er dingen die niet te begrijpen zijn. Mensen die het hebben meegemaakt en het hebben proberen te verklaren zijn volkomen krankzinnig naar het gekkenhuis afgevoerd. Hoewel ik zelf nooit getuige ben geweest van vreemde gebeurtenissen kan ik me daar wel iets bij voorstellen. Vooral als ik tegen zonsondergang op één van mijn lievelingsplekken sta: op de