Hersenspinsels van Raymond Swaep, de eenzame fietser.

  Deze week is de informatie naar buiten gekomen. Waar ik er normaliter stoïcijns onder blijf kan ik het dit keer maar niet van me afzetten. Mijn werk lijdt eronder en ik slaap slecht. Ik moet en zal het weten, pas dan vind ik weer rust. Wat speurwerk heeft opgeleverd dat hij in het uiterste puntje van het Avondland woont, in de Hooglanden van Schotland. Ik bel mijn chef en vertel hem dat ik een weekje vrij neem. Ik hoor hem nog slapjes tegenstribbelen als ik de hoorn op het toestel leg. Ik pak mijn rugzak in en neem het document mee. Alles verloopt vlekkeloos tot nu toe. De veerboot heeft geen vertraging. Vanaf Newcastle is het zeven uur rijden en ik ben al ruim zes uur onderweg. Zoals iedere keer dat ik hier ben word ik weer overdonderd  door de natuur. Bergen, zwarte lochs, donkergroene sparren, eindeloze heidevelden en verlaten, vervallen kastelen die al eeuwen op hun eilanden en hun landtongen staan. Ik ben op weg naar een hooggelegen heideveld vanwaar je een magnifiek ui...

  Dit is niet een verhaal dat als doel heeft begrepen te worden. Misschien herkent u het, misschien herkent u het niet. Misschien begrijpt u het, misschien begrijpt u het niet. Maar is dat niet één van de mooie dingen van het leven? Dat niet alles begrepen kan worden. ‘Ga je dit jaar nog op vakantie? ‘ wordt me gevraagd. ‘Zekers. Zekers. ‘ ‘Waarheen? ‘ ‘Naar Het Land Van BOB. ‘ ‘Naar Bobbejaanland? ‘ ‘Nee, naar Het Land Van BOB. ‘ ‘Bob?’ ‘Ja, Het Land van BOB…BOBBOB….BOBOBOBOBOBOBOBOB……... Ik heb de energie niet. Ik heb gewoon domweg de energie niet om het uit te gaan leggen maar toch probeer ik het. ‘Het Land Van BOB is gelegen in het uiterste noordwesten van Het Nieuwe Continent. The Evergreen of Ever Green, al naargelang je voorkeur. Daar waar alle geheimen samenkomen. Waar was je in vredesnaam vijfendertig jaar geleden? Hoe heet de steen waaronder je hebt gelegen? ‘ ‘Wie? Ik? Vijfendertig jaar geleden? ‘ ‘Nee. Jij. 1990. ‘ Ik neem afscheid, ga naar huis,...

Vijf weken loop ik nu in dit door God, alles en iedereen verlaten maar gruwelijk mooie land. Morgen begint mijn zesde week. Ik maak gretig gebruik van allemansretten en zet mijn tentje neer waar ik maar wil. Een tentje, een slaapzak, een padvindersmes, een brander, noedels en gevriesdroogd fruit is alles wat ik bij me heb. Bouillon trek ik van kruiden die ik heb geplukt, ik zet thee van dennennaalden en zo nu en dan vil en rooster ik een haas die ik heb gevangen. Soms slaap ik in verlaten zomerhuisjes en één keer heb ik in de tuin van mensen gekampeerd. De herfst is begonnen en de regen viel met bakken uit de hemel. De tuin was de enige relatief droge plek in de omgeving. De uitnodiging om in hun huis te overnachten heb ik vriendelijk overgeslagen. Ik wil het basic houden. De broden die ze voor me hadden belegd voor de rest van de tocht heb ik wel aangenomen. Zoveel hartelijkheid kon ik gewoon niet weigeren.   Het is koud en winderig op de hoogvlakte waar ik nu loop. Tot aan de...