Kreukels in de tijd.

 

Vandaag is de grote dag. Ik kan het nog steeds niet bevatten dat ik, de Eenzame Fietser, de Uitverkorene ben. Ik, de enige persoon op aarde die twijfels over hun goede bedoelingen had. Gelukkig ben ik helemaal om en vanmiddag om 14.00 uur reis ik mee naar hun planeet, ontelbare melkwegstelsels hier vandaan. Ergens diep in de onmetelijke duisternis van het heelal.

Het is inmiddels tien jaar geleden dat ze op de aarde arriveerden. Als kosmoloog was ik voor het eerste contact al dertig jaar bezig met het in kaart brengen van het ons onbekende en vooral het onderzoeken naar buitenaards leven. Revolutionair is een te zwak woord voor de onderzoeksmethoden die ik in het leven heb geroepen. Met trimisionaire geluidsgolven en substaomatoire verdeling van protonenreeksen heb ik het heelal onderzocht op een manier die ondenkbaar leek. Het elimineren van de bestaande dimensies heeft een onbegrensd bereik opgeleverd en resulteerde na negentien jaar in de eerste contacten. Hierna is het snel gegaan en hun verzoek ons op de aarde te bezoeken kwam al binnen een jaar. Het werd me teveel, het ging te snel, ik had grote twijfels. De wereldleiders hebben me overgehaald op hun verzoek in te gaan. Zo geschiedde. De contacten werden geïntensiveerd en ik had al snel door dat we hier met een superieure beschaving te maken hadden. Onze taal bijvoorbeeld hadden ze binnen een dag onder de knie. Er werd een tijdstip afgesproken waarop ze met hun ruimteschip zouden arriveren. Tijd is een relatief begrip voor deze ruimtewezens. Ze verplaatsen zich door middel van teleportatie en bereiken hiermee snelheden van vele malen de lichtsnelheid. In ons zonnestelsel brengen ze de snelheid terug naar onze maatstaven omdat ons zonnestelsel door de ontstane krachten anders zou imploderen.

Ik zal de dag nooit vergeten, woensdag 8 oktober 2025, de dag waarop hun ruimteschip onze dampkring penetreerde. Het was een schip waarvan je eigenlijk wel had verwacht hoe een ruimteschip eruit zou zien. Inderdaad, met de vorm van een schotel. De grootste wereldleiders hadden zich verzameld om de ruimtewezens te ontvangen. Maandenlang was er met spanning naar uitgekeken. Hoe zouden ze eruit zien? Hoe zouden ze reageren? Het verliep vlekkeloos. Ook hun uiterlijk voldeed volkomen aan de verwachtingen. Welke verwachtingen? Uit films? Uit boeken? Uit wetenschappelijke analyses? Net als de mens lopen de ruimtewezens rechtop. Ze hebben een schubben-achtige huid welke de associatie met reptielen oproept. Ze zijn groter dan de mens, ergens tussen de twee meter en twee meter vijftig. Hun ogen zijn zwart, maar stralen toch een soort van licht uit. De voeten en handen, klauwen, hoe je het ook wilt noemen zijn fors. Het lijkt haast wel een grap, een schets uit een jaren vijftig strip.

Hun leider, Xeorax, nam het woord. Ik heb nog nooit zo’n inspirerende speech gehoord. In prachtige volzinnen en oneliners legde zij uit wie ze waren. Eigenlijk was ik na de eerste zinnen al om, zoveel vertrouwen wekte ze. Af en toe maakte Xeorax, die naar onze normen vrouwelijk blijkt te zijn, oogcontact met me en knikte heel licht met haar hoofd naar me. Een warm gevoel maakte zich van me meester en dit heeft me nooit meer verlaten. Ik heb vele diepzinnige gesprekken gevoerd met Xeroax, zowel op wetenschappelijk als emotioneel gebied. Gesprekken die ik met de eenvoudige aardbewoners nooit had kunnen voeren. Het is overduidelijk dat de mens nog maar op de onderste trede van de ladder der beschaving staat. Ik ben Xeorax enorm dankbaar dat ik van hun intellect en wijsheid heb mogen proeven.

Inmiddels zijn we tien jaar verder en de aarde heeft een enorme metamorfose ondergaan. Onze uitgeputte planeet is volkomen opgebloeid en dat hebben we aan de ruimtewezens te danken. In tientallen gesprekken heeft Xeorax me laten zien wat er mis was met de aarde en wat er aan verbeterd kon worden. Het is teveel om een eenvoudige samenvatting van die gesprekken te geven. Ik zal me beperken tot kernpunten.

Ondanks de vele lege gebieden die wij op aarde hadden was onze planeet volgens Xeorax overbevolkt . Ziektes, oorlogen en uitputting van reserves zijn de kwalijke gevolgen van deze overbevolking. ‘ Acht miljard mensen is teveel, drie miljard mensen is de bovengrens. Maar dat is niet alles, ‘ zei ze.’ De aarde moet landbouwtechnisch en klimatologisch gezien compleet geherstructureerd worden. Het terugbrengen van de populatie van acht miljard naar drie miljard mensen leek me een schier onmogelijke opgave, maar dat bleek het niet te zijn. Xeorax heeft me dagenlang meegenomen in calculaties waaruit bleek dat dit binnen een generatie mogelijk zou zijn. Het op humane wijze wegsaneren van oude (zieke) mensen was nog maar een kleine stap. De grote stap werd gemaakt met geboortebeperking. ‘De eerste tien jaar maximaal een kind per stel, daarna twee. Kinderloosheid belonen. Het heeft gewerkt. We zitten nu op een wereldpopulatie van net boven de drie miljard.

‘Jullie planeet wordt niet ten volste benut voor het kweken van gewassen en het groeien van bossen, ‘zei ze. Het lijkt science fiction wat er gedaan is, maar het is pure realiteit. De ruimtewezens hebben een onzichtbaar, elastisch schild om de aarde gedaan zodat we een ander klimaat hebben gekregen. Negentig procent van de aarde bestaat nu uit een gematigde klimaatzone. Dit betekent gematigde temperaturen en neerslag gedurende het hele jaar, perfecte omstandigheden voor de groei van gewassen en bossen. Alleen rond de polen en de evenaar is het koude landklimaat en het hete tropische klimaat in stand gehouden voor mensen die daar de voorkeur aan geven. Toendra’s, steppes en woestijnen zijn veranderd in vruchtbare landbouwgebieden en uitgestrekte bossen. De mensheid heeft zich gelijkmatig over de aarde verspreid waardoor extreme concentratie in verstedelijkte gebieden tot het verleden behoort. Het is eigenlijk onvoorstelbaar hoe gemakkelijk en snel dit proces is gegaan. De steden zijn er nog wel, maar de grens tussen stad en platteland en natuur is aan het vervagen. Zowel de steden als het platteland zijn dunbevolkt en voedsel is overal volop te krijgen. De maatschappij is mee geëvolueerd. Agressie en haat hebben plaats gemaakt voor tolerantie en liefde.

Het moment is daar gekomen dat de ruimtewezens weer terug naar hun planeet gaan. Ze hebben laten doorschemeren dat ze graag iemand van de aarde meenemen zodat die een tijdje op hun planeet kan rondkijken. ‘Uiteraard inclusief een retourvlucht naar de aarde, ‘ volgens Xeorax. Het complete arsenaal aan wereldleiders  wierp zich op als vrijwilliger, maar Xeorax koos voor mij. Die keuze heeft diepe indruk op me gemaakt. Xeorax heeft me geholpen met de voorbereiding. ‘Zoals ik verteld heb Eenzame Fietser is de atmosfeer bij ons vergelijkbaar met de atmosfeer hier op aarde. Je hoeft dus geen speciale uitrusting mee te nemen. Je hebt gemerkt dat wij, ondanks ons grote lichaam, haast geen voedsel tot ons nemen. Een paar blaadjes, wat takken, gras of een handjevol groente per dag is voldoende voor ons. Wij kunnen zelfs leven op verrotte, vergane flora. Je dient dus genoeg voedsel van de aarde voor jezelf mee te nemen voor minstens drie maanden. Na drie maanden brengen we je weer terug naar de aarde.

Nu zit ik hier in het ruimteschip. Xeorax zit naast me en geeft orders aan de bemanning. De aarde, die zoveel groener is dan ik ooit heb gezien, wordt kleiner en kleiner en verdwijnt. ‘Kijk, ‘zegt Xeorax na drie uur en ze wijst met haar lange vinger de ruimte in. ‘ Zie je die kreukel in de verte? ‘ Ik tuur naar buiten en zie inderdaad iets van een kreukel. Alsof een deel van het heelal gevouwen is als een servet. ‘Wat is dat Xeorax? ‘ ‘Dat is een kreukel in de tijd en daar gaan we middels teleportatie doorheen. De snelheid die we gaan ontwikkelen is zo hoog dat dit alleen maar door een kreukel in de tijd kan. Het is eigenlijk een soort deur. Aan de andere kant zijn we zo ver weg van de aarde dat de afstand niet meer in cijfers uit te drukken is. ‘

Het lijkt wel een droom waar ik in zit. De teleportatie is een hallucinerende belevenis. Ik heb geen idee hoe lang we in de kreukel zitten, maar het doet er niet toe. Tijd bestaat hier sowieso niet. Als ik mijn ogen weer open doe zie ik dat we boven een grijze planeet hangen. Mijn eerste indruk is dat de planeet ongeveer hetzelfde formaat heeft als de aarde. De bodem is grijs met her en der groene plukken. ‘Die groene plukken zijn de gewassen die nodig zijn om onze populatie te voeden. Je weet nu dat we maar weinig nodig hebben dus hoeven we ook niet veel te verbouwen. Wij hebben niet de problematiek die jullie op aarde hebben gehad.

De volgende drie maanden gaan als een droom voorbij. Ik verken met Xeorax de hele planeet. Deze heeft met grote en kleine gemeenschappen veel weg van de aarde, het is hier alleen veel minder groen. De hoogtepunten zijn de uitstapjes die we in de ruimte doen met de Fluxcondensator. Dit is een klein eivormig ruimteschip waar maximaal twee ruimtewezens in passen. Het heeft dezelfde  eigenschappen als het ruimteschip. Xeorax leert me alles over de Fluxcondensator en na drie weken kan ik zelfstandig de ruimte in met Xeorax naast me. Na twee maanden durft ze me zelfs alleen de ruimte in laten gaan.

De drie maanden vliegen voorbij en de tijd is daar dat ik terug ga naar de aarde. Het ruimteschip zal me weer terugbrengen naar mijn eigen zonnestelsel. Weer met teleportatie, weer door de kreukels. ‘Ik heb een verrassing voor je, ‘ zegt Xeorax. We lopen naar het ruimteschip en ze opent het luik. Achter het luik staat de Fluxcondensator. ‘Hij is voor jou. Neem hem mee naar de aarde. We brengen je naar de kreukels en daar kun je zelfstandig naar je eigen zonnestelsel. Durf je het aan? We hebben er alle vertrouwen in dat je het kunt.’ Ik weet niet wat ik moet zeggen, de emoties hebben de overhand. Ik knuffel het geschubde lijf.  Ik ga iets doen wat geen mens me ooit zal evenaren.

Het is niet lang reizen van de planeet naar de kreukels. We nemen innig afscheid. Ik stap in mijn eivormige ruimteschip en reis richting de kreukels. Ik zie het grote ruimteschip kleiner en kleiner worden totdat het verdwenen is. De enorme krachten in de kreukels trekken mijn schip naar binnen en weer begin ik aan een reis van hallucinerende teleportatie. Alhoewel tijd hier geen rol speelt lijkt het langer te duren dan op de heenweg. Dan is daar plots die stilte en zweef ik in het oneindige in mijn eigen zonnestelsel. In de verte zie ik de aarde. Deze wordt groter en groter. Ik herken de continenten, maar er is iets vreemd aan de hand! Het groen is weg, de oppervlakte lijkt wel bruin!  Naarmate ik dichter de aarde nader wordt de prop in mijn keel groter. Dit kan niet!!! Dit is onmogelijk!!! De aarde is een grote woestenij van kale, schrale, bruine grond! In de verste verte is er geen boom, struik of pluk gras te ontdekken! Ik zet mijn schip aan de grond en begin te lopen. Nergens een teken van leven. Wat is er gebeurd in de drie maanden? Een kernoorlog? Waar ben ik?

Ik loop terug naar mijn schip en van een afstand hoor ik een signaal. Ik spring het schip in en zie het scherm aanfloepen. Op het scherm wordt een filmpje afgedraaid. Het kan niet anders dan dat ik mijn verstand aan het verliezen ben. Op het scherm zie ik onze aarde die wordt aangevallen door de ruimtewezens waarmee we al zo lang in vriendschap hebben geleefd. Ze plukken onze aarde letterlijk kaal. Alle gewassen, bossen, grassen worden meegenomen. Ze zaaien dood en verderf onder de bewoners. Het laatste shot is van een wereldleider. Een wereldleider die ik niet ken. Hij spreekt een boodschap in.

 ‘Het is gedaan met de mensheid! De Eenzame Fietser had gelijk! We worden uitgeroeid! Deze dag, 12 november 2030 is de laatste dag van de mensheid! ‘

 Dan vervaagt het beeld. 12 november 2030??? Na een paar minuten wordt het beeld weer helder en ik weet niet of de schreeuw die ik hoorde uit mijn mond kwam of alleen maar in mijn hoofd zat. Op het scherm zie ik het hoofd van Xeonax.

 'Beste Eenzame Fietser. Bedankt voor je goede vertrouwen. Jou hadden we nodig om onze populatie te behouden. Op onze planeet is het niet meer mogelijk om gewassen te verbouwen, bossen te doen groeien. De bodem is uitgeput. We hebben niet veel nodig, dat weet je. Toch zal onze kleine behoefte ervoor gaan zorgen dat er eens een eind aan ons ras zal komen. Met jullie gewassen en bossen kunnen we weer duizenden generaties vooruit. We hebben de aarde pas over hele lange tijd weer nodig. Er zullen dan weer genoeg gewassen en bossen zijn. De mensheid is inmiddels uitgestorven, maar wie weet ontstaat er een nieuwe levensvorm die we dan om de tuin kunnen leiden. Je zult je wel afvragen waarom je in 2030 bent beland. Heel eenvoudig Eenzame Fietser. We hebben je tijdens de teleportatie een zetje vooruit in de tijd gegeven.

Ik hoor een afgrijselijk geschreeuw en deze keer komt deze uit mijn keel.