1+1=1

Het is een prachtige herfstdag. Een dag die vraagt om de bossen in te trekken en wat ik dus ook doe. Alle unique selling points van een schitterend herfstwoud zijn samengebald op die enkele vierkante kilometers waar ik mijn wandeling doe. De geur van anijs, veroorzaakt door de eerste nachtvorst, mengt zich met de geur van eucalyptus, paddestoelen en mossen. Het verstilde loofwoud schudt de bont gekleurde bladeren van de takken. Ik hoor geluiden van bronstige, burlende edelherten, gravende everzwijnen, over bladeren en takjes trippelende eekhoorns en het gekras van gitzwarte raven die als gevleugelde duivels door het bos vliegen. Ik heb de schoonheid van het herfstbos al zo vaak mee mogen maken, maar het verveelt nooit.

Plotseling, en toch ook niet verrassend, staat hij daar. Grijs, rijzig, oud met een lange baard. Ik ben hem al vaker tegengekomen en iedere keer etaleert hij weer een spoor van wijsheid en blijf ik achter met de vraag : Was dit echt of heb ik gedroomd?

‘Kun je je een voorstelling maken van het begrip 1 / één?’ vraagt hij.

‘Euh……..ja. Ik denk het wel. ‘

‘Waar denk je aan bij het begrip één? Laten we als voorbeeld een knikker nemen. Waar denk je aan bij één knikker? ‘

‘Heel simpel. Aan een knikker. Er is er maar eentje. ‘

‘Heel goed. Heel goed. Wat voor eigenschappen heeft die knikker? ‘

‘Bedoelt u eigenschappen qua vorm, kleur, uiterlijk? ‘

‘Ik bedoel eigenlijk meer op metafysisch gebied. Op het gebied van entiteit. ‘

‘Tja. Lastig, lastig. Ik weet het eigenlijk niet. ‘

‘Deze knikker is uniek. Het heeft een unieke entiteit, sterker nog, er is geen knikker in het ganse universum die dezelfde eigenschappen heeft in de constructie ‘één knikker’. Kijken we bijvoorbeeld naar twee knikkers dan kunnen we stellen dat deze knikkers, entiteiten volkomen inwisselbaar zijn, anders hadden we nooit van twee knikkers gesproken. We kunnen dus twee knikkers optellen bij bijvoorbeeld drie knikkers. Je krijgt dan 2+3=5. Je kunt ook één knikker met een unieke entiteit optellen bij bijvoorbeeld zes knikkers. Je krijgt dan 1+6=7. Wat je echter niet kunt is één knikker optellen bij één knikker. Één knikker is uniek, heeft een unieke entiteit en daar zal nooit bij opgeteld kunnen worden. Het gevolg hiervan dat de som 1+1=2 niet klopt. 1+1= namelijk 1, dus 1+1=1. Duizenden jaren zijn we voor de gek houden en heel ons wereldbeeld en ons beeld van het heelal  is gebaseerd op een foute berekening. ‘

‘Ik moet dit even laten bezinken.‘

‘Dat snap ik en dat is heel begrijpelijk. Je staat namelijk aan het begin van De Keten Van Wantrouwen. Heb je daar wel eens van gehoord? ‘

‘De Keten Van Wantrouwen? Nooit. Wel van The Circle Of Trust maar dat bedoelt u denk ik niet?‘

‘Inderdaad. Die bedoel ik niet. De Keten Van Wantrouwen zit zo:  Ik wil jou overtuigen van iets maar ik vertrouw niet helemaal of jij overtuigd bent. Jij merkt dat ik jou wil overtuigen, maar je weet niet of je me kan vertrouwen. Dit ontwikkelt zich door en op een gegeven moment ben ik ervan overtuigd dat jij te overtuigen bent maar ik weet niet of jij weet dat ik daarvan overtuigd ben. Jij bent op een gegeven moment overtuigd maar je weet niet van mij of ik overtuigd ben dat jij bent overtuigd. Dit is een eindeloze cyclus met als resultaat dat mensen elkaar nooit vertrouwen ongeacht van wat ze van elkaar denken en welke mening ze hebben. Jij staat nu aan het begin van de Keten Van Wantrouwen en ik ga je daarvan losmaken tijdens een volgende ontmoeting. Ik wil nog wat zeggen, maar ik zie hem langzaam in nevel oplossen.

Jaren verstrijken. Ik bouw een imposante loopbaan op. Ik werk voor een organisatie die onderzoek doet naar buitenaards leven. Alles dient te gebeuren onder volkomen geheimhouding. Ik heb dan ook diverse contracten moeten ondertekenen. We zijn met tien onderzoekers en in één van de contracten staat dat je je lot moet accepteren als jij degene bent die opgeofferd dient te worden. Opofferen in de zin van de ruimte ingeschoten worden om welke reden dan ook. Er is één vluchtweg mocht je daar behoefte aan hebben. Als een wetenschappelijke analyse waar je aan twijfelt onder geen beding bewezen kan worden. Het kan een analyse zijn van een collega-wetenschapper, maar ook een familielid, een vriend of een totaal onbekende. Telekinese zorgt ervoor dat de desbetreffende persoon binnen vierentwintig uur ter plaatse is.

Er heerst opwinding in ons station. Sinds enkele weken hebben we contact met een andere beschaving. Dat deze beschaving technologisch en intellectueel volkomen superieur aan ons is was wel snel duidelijk. Hun vloot ligt aan de rand van de Melkweg, ongeveer vijftigduizend lichtjaar van ons vandaan. We zijn in staat te communiceren met deze beschaving omdat zij de talen omvormen en coderen. Derhalve spreken zij feitelijk Engels met ons. Ze leven bijvoorbeeld in meerdere dimensies, het is voor het menselijk brein niet te begrijpen. Het meest eenvoudige is bijvoorbeeld de drie en een halve dimensie. Dat betekent dat zij letterlijk in het heden staan en alles uit het heden opnemen, maar met hun zintuigen in het verleden of de toekomst zijn. Ik ben niet in staat de ingewikkelde dimensies te beschrijven, het is gewoon niet te bevatten.

We worden bij elkaar geroepen. Het moment is aangebroken, er dient een opoffering gedaan te worden. Het lot is op mij gevallen. De buitenaarde beschaving wil een afgezant van de mensheid om deze te bestuderen. Als ik geen wetenschappelijk analyse kan weerleggen dan word ik binnen paar uur in een klein ruimtevaartuig afgeschoten. Als ik voorbij de maan ben dan trekken de buitenaardsen me door de ruimte hun wereld binnen. Ze hebben uitgelegd hoe ze dit doen en het gaat je voorstellingsvermogen te boven. Met een soort van zuiger creëren ze een vacuüm waardoor er een gigantisch kromming van de ruimtetijd plaatsvindt en het ruimtevaartuig met een snelheid van 10.000 lichtjaar per uur door de ruimte wordt getrokken.

‘Aan wie denk je? , wordt me gevraagd.

De oude, grijze man is de eerste waar ik aan moet denken. Het moet toch een peuleschil zijn diens analyse te weerleggen. Ik sluit mijn ogen en denk aan hem. Als ik mijn ogen weer open doe zie ik hem al staan. Hij heeft een langwerpig voorwerp in zijn handen waarover een doek gedrapeerd is.

‘Weet je nog?, zegt hij. ‘1+1=1, een unieke entiteit die niet vermeerderd of opgeteld kan worden. Denk je dat je mijn theorie kan weerleggen? ‘

‘Ik denk het wel. Laat maar zien wat je hebt. ‘

‘Hij gaat voor me staan en haalt het doek van het voorwerp. Het is een grote passpiegel en ik kijk mezelf in de ogen.

‘Zie je nu? Het lijkt of we twee Eenzame Fietsers zien, maar als we ze bij elkaar optellen dan is het er maar één. ‘

Nu zit ik hier in het ruimteschip en zie de aarde kleiner en kleiner worden. Dadelijk passeer ik de maan en word ik met de zuiger binnengehaald. 1+1=1. Het klinkt logisch, maar toch, toch heb ik het gevoel dat ik gigantisch bij de kloten ben genomen.

 

Foto : Raymond Swaep