Hersenspinsels van Raymond Swaep, de eenzame fietser.

  Als de eerste voortekenen van de herfst zich melden beginnen er bellen in in mijn hoofd te rinkelen als de op hol geslagen klokken van de Kerk van de Verlosser van de Transfiguratie. Het zijn geluiden van hoop en verlangen en symboliseren het pure geluksgevoel dat ik dan ervaar. De herfst is voor mij het mooiste der vier jaargetijden. Er wordt afscheid genomen van het lelijkste seizoen en vergankelijkheid en weemoed komen ervoor in de plaats. In deze steeds killer en donkerder wordende wereld voel ik me op m’n best. De geuren, de kleuren, het prachtige licht ,de tijd die stroperig wordt en soms zelfs lijkt stil te staan halen het beste in mij naar boven. Ik heb ontelbare mooie momenten in de herfst beleefd en zet er willekeurig een paar voor u op een rij.   De Ardennen Er zijn weinig plekken op aarde waar het zo goed toeven is gedurende de herfst als in de Belgische Ardennen. In de uitgestrekte wouden en op de diverse plateaus omarmt de herfst je hier net even wat eerder dan in het

  U kent ze ongetwijfeld uit uw omgeving, mensen die aan de lopende band bezig zijn met het bezitten en vergaren van spullen. De ganse vrije tijd hebben ze het druk met het verzamelen van overbodige dingen die hun leven nog nog meer comfort moet geven. Hun huis is vergeven van overbodige frutseltjes en apparaatjes die ze uit of aan uit moeten zetten en als ze de baan op willen. Als het zwaard van Damocles hangt de nachtmerrie boven hun hoofd dat iemand uit hun netwerk nog meer spullen heeft dan zij en ze dus feitelijk niet serieus worden genomen. We hebben het hier over het spullenmens, een fragiel individu wiens onevenwichtige bestaan wordt gecamoufleerd door het bezit van zoveel mogelijk spullen. Het idee dat een goed boek, een goed glas en hemelse melodieën meer gelukgevoelens zullen voortbrengen dan vijftig kilo overtollige kapitaalgoederen vat geen vlam bij het spullenmens. In het dagelijkse leven kom ik  vaak spullenmensen tegen. Ik heb willekeurig voor u enkele voorbeelden hie

  Ik ben niet de meest handige persoon op deze aardbol. Sterker nog, qua onhandigheid   eindig ik ergens hoog op een wereldwijde clumsy lijst. Het zit er gewoon niet in. Waar de meeste mensen geestelijk verkrampt zijn, zit mijn verkramptheid in mijn motoriek. Dat ik linkshandig ben zal daar ongetwijfeld debet aan. Ik heb wel eens geprobeerd een fret op een spaanse gitaar los te laten. Het heeft geresulteerd in een twee weken ontwrichte schouder. Een plat vlak verven lukt me nog wel, maar zodra het serieus minuscuul gepriegel wordt met allerhande voorwerpen, dan haak ik af. Daarnaast interesseert klussen me ook geen biet. Als u mij vraagt in hoeverre Maximilien-Marie-Isidore de Robespierre een aandeel heeft gehad in zijn eigen ondergang op 28 juli 1794 en wat zijn invloed was op de kopstukken van de Russische Revolutie, dan geef ik u een betoog van minstens drie uur waarbij u op het puntje van uw stoel zit. Vraagt u mij daarentegen het verschil aan te geven tussen een bovenfrees en

  De zon staat loodrecht aan de hemel en brandt onbarmhartig op mijn lijf. Mijn gesprongen lippen snakken naar een paar druppels vocht. Het zweet gutst van mijn voorhoofd mijn ogen in en bijt mijn hoornvliezen uit. Voor me uit strekt zich het schrale en uitgedroogde landschap van de eindeloze steppe. De verzengende hitte hangt als een geest in de lucht. Mijn gepijnigde lichaam schuurt langs de ruwe bodem terwijl ik mezelf krampachtig probeer voort te bewegen. Op de takken van een eenzaam boven de dorre vlakte uittorende boom zitten de gieren te wachten. Uit hun kelen komen raspende geluiden en het kwijl druipt langs hun puntige snavels, klaar om zich op me te storten en het vlees van mijn botten te scheuren. Krampachtig houd ik mijn kapmes vast.  " Wat ben je nu allemaal aan het doen daar met die schaar? " hoor ik in de verte.  Het is mijn vriendin, ze is bezig de was op te hangen. " Ik ben het gras aan het maaien " zeg ik.  "We hebben toch helemaal geen gras!