Op zoek naar acteurs en actrices.

 

Ook uw gedachten dwalen regelmatig af naar die goede oude tijd. Al twintig tot dertig jaar werkt u bij dezelfde organisatie en heeft u hetzelfde nietszeggende klotebaantje. Na jaren kruipen, nederig buigen, likken en klappen incasseren heeft u eindelijk het hoogste bereikt; het uiterste functiejaar in de hoogst mogelijk te bereiken functiegroep. Deze totaal nietszeggende positie in het leven heeft u de financiële middelen gegeven uw lege bestaan enigszins op te vullen met het aanschaffen van overbodige kapitaalgoederen. En toch knaagt het, oh, oh, oh, wat knaagt het. Hoe vaak heeft u niet met weemoed teruggedacht aan dat baantje van vroeger? Misschien was het een succes, misschien ook niet. Wat het wel was is geestelijke vrijheid. U werd niet geketend door het systeem, dogma’s of uw netwerk.

Ook ik heb zo’n baan gehad. Ik heb een tijdje gewerkt als scout. Ik moest potentiële acteurs en actrices opsporen aan de hand van een profielschets van een personage. Mijn opdrachtgevers waren regisseurs van films en toneelstukken. Het was een wonderbaarlijke, maar prachtige tijd ondanks het feit dat ik regelmatig de plank missloeg. ( Wilt u meer lezen over de uitdrukking ‘De plank misslaan’, dan verwijs ik u naar mijn voortreffelijke analyse hierover. )

 De plank misslaan. (raymondswaep.blogspot.com)

 

De Romeinse tijd

 

Ik kreeg een keer de opdracht een jonge acteur te zoeken die in de huid kon kruipen van een strijder met een filosofische inslag. Het personage was bestemd voor een film die zich zou gaan afspelen in de Romeinse tijd, om precies te zijn, tijdens het bewind van Caligula.

‘Deze is met enige cohorten op rooftocht om zijn brandende, perverse wensen te blussen en strandt bij een klein dorp. Op het moment dat Caligula sein ‘aanvallen’ geeft stapt de held naar voren. Met zijn imponerende gestalte, intelligente oogopslag, welbespraaktheid en charisma weet hij Caligula voor zich te winnen. Deze keert om, keert terug naar Rome en het dorp is gered.’  werd me verteld.

‘Het is jouw taak om een atletische jonge kerel te vinden die zowel kracht, intelligentie en breekbaarheid uitstraalt.’ 

Ik ging op pad en had al snel iemand op het oog. Tijdens mijn dagelijkse wandeling kwam ik regelmatig langs een Grand Cafe waar ik hem regelmatig achter de bar had zien staan. Zelf kwam ik nooit in dit Grand Cafe omdat het altijd vol zat met kleinburgers. Desalniettemin had ik hem regelmatig door de niet al te schone ramen gespot, een bloedmooie jongen.

Ik liep richting het Grand Cafe en voor het eerst in mijn leven ging ik er naar binnen. Daar stond hij, kaarsrecht achter de bar. Als de door God gezonden Prins van het Licht. Wat een prachtige jongen. Zijn bruine lokken glansden als marmer in de gedempte zonnestralen die door de glas in lood ramen naar binnen schenen.  Zijn geëpileerde wenkbrauwen leken op Chinese karakters op zijn voorhoofd getatoeëerd. Zijn blauwgrijze ogen weerspiegelden zijn pure, onbedorven ziel. Zijn markante, hoekige kaaklijn straalde zowel zelfvertrouwen, wilskracht als kwetsbaarheid uit. De schouders waren breed, massief en in de juiste proportie. De ruglijn was kaarsrecht. Zijn gespierde armen straalden souplesse en kracht uit. De taille was als door een glasblazer geproportioneerd. Zijn handen waren groot en krachtig, geschikt voor brute kracht, maar ook voor fijnmazige handelingen. Ik zag dit stuk beeldhouwwerk al schitteren op het witte doek. 

‘Wat kan ik voor u betekenen?’ zei hij met een stem die klonk als een walsend Spiegelau Bourgogneglas gevuld met de fijnste Gevrey – Chambertin.

‘Doet u mij maar een fles Dubbele Bruine van Westmalle’, wist ik nog net piepend uit te brengen. Hij draaide zich om en liep naar achteren waarbij hij bij iedere stap een halve meter naar beneden zakte. Hij bleek een klompvoet te hebben. Ik draaide me om en liep naar buiten.

 

Onaangepast

 

Ik kreeg de opdracht van een regisseur van een groot toneelgezelschap om op zoek te gaan naar een onaangepast type. Hij benadrukte dat het een puur onaangepast type moest zijn en niet iemand die bewust recalcitrant en onaangepast is. ‘Hoe bedoel je precies? ‘vroeg ik. ‘Je moet op zoek gaan naar iemand die onaangepast is maar die zich daar totaal niet van bewust is. Met andere woorden, die volkomen naturel door het leven gaat.

Ik ging op pad en wat op het eerste gezicht een eenvoudige opdracht leek bleek nog redelijk moeilijk te zijn. Ik had de aanwijzingen goed in de oren geknoopt en inderdaad bleken de meeste zogenaamd onaangepaste mensen zich daar heel bewust van te zijn. Ze keken voortdurend om zich heen om te zien wat het effect van hun onaangepaste gedrag was. Veelal waren het van testosteron overlopende jonge mannen die na een flinke snuif en een fles wodka zeer onaangepast gedrag vertoonden. Na de eerste kennismaking bleek al snel dat ze zich maandag weer moesten melden bij de fabriek aan de lopende band, volledig ingesnoerd door het systeem. Dit had weinig met onaangepast gedrag te maken.  Na drie avonden rondscharrelen in de stad had ik de hoop al een beetje opgegeven…………tot ik hem zag. Er hing een aureool van totale non-personality om zijn ietwat te groot uitgevallen hoofd, maar toch had hij iets. Ik liep naar hem toe en probeerde een gesprek aan te knopen.

‘Hoi, ‘zei ik. ‘Alles wel? ‘

‘Niet echt,’ zei hij. ‘Ik ben ergens naar op zoek, maar ik kan het niet vinden.’

‘Wat zoek je? ‘

‘De parochie van Onze Lieve Vrouw van Lourdes en de H.H. Martelaren van Gorinchem.’

Kijk, dit begon ergens op te lijken.

‘Waar woon je? ‘ vroeg ik.

‘Ik woon het grootste deel van mijn leven in een tent en toch loop ik er steeds tegenaan.’

' Tegenaan? Waar tegenaan?' 

' Tegen muren.' 

Ik kon mijn geluk niet op. Als dit niet puur onaangepast gedrag was dan wist ik het ook niet meer.

‘Waarom wil je naar deze plek?’ ging ik verder.

‘Al eeuwen wonen er op deze plek geestelijk.’

Geestelijk?

‘Ja. Geestelijk gestoorde mensen.’

Dit was overduidelijk een lot uit de loterij. Deze kwiebus straalde een en al natuurlijk, onaangepast gedrag uit. Ik kocht een ijsco voor hem, greep hem bij zijn arm en nam hem mee naar het toneelgezelschap ter introductie. Voordat ik het wist stond hij op het grote houten podium de aanwijzingen van de regisseur te beluisteren. Ik bekeek het van een afstandje. Hij begon gekke bekken te trekken en met zijn ogen te draaien. Het zag er zeer naturel uit. Plots sloeg hij dubbel en boerde zijn complete maaginhoud over de regisseur heen. Deze kon de vomit uit zijn oren scheppen. ‘Ik ben allergisch voor hout, ‘kreunde de acteur in spé. Nadat de laatste slierten vanuit zijn mond op de regisseur waren beland draaide hij zich om en rende het pand uit.

 

Woke

 

‘Jij gaat iemand zoeken voor een sitcom’.

‘Prima, ‘ zei ik. ‘Wat zoek je precies? ‘

‘Wat wij zoeken is een woke-achtige vrouw. Een vrouw die anti-eten is, die anti-drinken is, die anti- foute grappen is, die koeien haat, die in de grachtengordel woont, die anti-voetbal is, die vague-spiritueel is, die in een witte compound woont, kortom, een vrouw die anti-leven is. ‘Geen probleem,’ zei ik. Ik pakte de trein naar 020, nam de tram naar de grachtengordel, liep bij de eerste de beste bijeenkomst van D66 naar binnen, en nam een vrouw met de voor D66 typerende ‘Tante Sidonia look ‘mee. Ik kocht een tramkaart en een treinkaart naar de Stad van Glas en Staal voor haar. Daar aangekomen liepen we naar de studio waar de sitcom zou worden opgenomen. Ik leverde haar daar af. Mission accomplished.

 

Foto : Raymond Swaep