Hersenspinsels van Raymond Swaep, de eenzame fietser.

Ik ben tien jaar geleden enkele maanden huismeester geweest in een voormalig klooster. Het klooster lag diep gelegen in de oerbossen, ongeveer tweehonderd kilometer verwijderd van de randen van de middeleeuwse stad waar ik woon. Het was een opvanghuis voor ontheemde kinderen geworden. Een plek waar ze de rust en veiligheid konden vinden die ze nooit hadden gehad in hun leven. Het instituut werd bestierd door pedagogen, idealisten, leraren, welzijnswerkers en monniken. Ik heb hier tien jaar geleden een bijzondere Pasen meegemaakt. De reis naar het klooster was lang en vermoeiend maar ook zeer indrukwekkend vanwege de prachtige natuur. Aan de rand van het bos, zo’n twintig kilometer van de stadswallen verwijderd, hield het asfalt op met bestaan. De volgende honderdtachtig kilometer bestond uit paden met een ondergrond van zand, klei, steen en mos. Aangezien ik geen eigen vervoer had was ik afhankelijk van de enkeling die met een voertuig langs kwam en genegen was mij een lift te geven. D

  Ik bekijk mezelf in de spiegel en zie dat ik me al een flinke tijd niet heb geschoren. Jeetje, wat zie ik er klote uit, ik lijk wel een oude, afgeleefde vent. Mijn gezicht is asgrauw, mijn huid rimpelt en mijn baard hangt als een droge deken naar beneden. Het liefst kruip ik in mijn bed, maar ik heb een afspraak. Een afspraak waar ik niet onderuit kan komen. Ik trek mijn jurk aan, zet mijn hoofddeksel op, pak mijn verfomfaaide speer en loop naar buiten, de straat op. Vandaag laat ik mijn huisdier thuis. Wat een volk om me heen. Nu al! Ik weet dat mijn uiterlijk de aandacht trekt, dat ik misschien geen rolmodel ben, maar is het godverdomme nu echt nodig om me na te roepen en achter me aan te lopen? Wat is dat gezeur trouwens toch om eten en lekkers? Ik ben toch geen wandelende supermarkt? Ga naar huis, ga je moeder om eten vragen! Ik word werkelijk krankjorem van dat gebedel. Wat is dat toch voor mentaliteit hier in deze negorij? Wat denken ze wel? Het geld groeit niet op mijn rug.

  Beste lezers, Dat ik graag een boekje mag lezen zal u inmiddels wel bekend zijn en dat ik met veel plezier een wandeling door de natuur maak zal bij u ook geen vraagtekens in uw voorhoofd doen branden. Dat ik een kruisbestuiving van meesterlijke proza, lyrische poëzie en natuurschoon als een der mooiste kunstvormen vind die er bestaat zal bij u misschien niet bekend zijn.  Tientallen jaren van eenzame wandelingen door uitgestorven gebieden waar de natuur welig tiert, hebben in mijn hoofd talloze ideeën doen opborrelen waardoor mijn hersenpan voelt als een bubbelbad. Ook in dit genre heb ik een voorbeeld, een grote Meester. De naam van deze Meester heet Konstantin Paustovski. Ongetwijfeld geniet u net als ik ook van zijn onaardse schrijfsels. Zijn zesdelige reeks Mijn leven , en dan in het bijzonder het eerste boek, Verre jaren, is mijn grote inspiratiebron. Op magistrale wijze beschrijft Paustovski zijn jeugd, een beschrijving die gelardeerd is met de prachtigste natuurbeschrijving

  ‘ Bier blijft bier, dat is het goeie ervan ,’ zei het personage dat acteur Frank Lammers in de film Wilde Mossels speelde. Dat is inderdaad het goede ervan. Hoeveel varianten en productdifferentiaties er ook zijn van bier, het blijft bier. Ik hou van bier, sloten drink ik er van. Zoals vele bierdrinkers ben ik begonnen met pils en is in de loop der jaren mijn interesse verlegd naar de zogenaamde speciaalbieren, bieren van hoge gisting. Dubbels, tripels, quadruppels, porters, stouts, blonde bieren, IPA’s, zure bieren en Vlaams Rood Bruin om maar wat voorbeelden te noemen, het is allemaal langs mijn huig gegaan. Toch is er een bier die er wat mij betreft bovenuit steekt qua smaak, maar vooral qua beleving en emotionele waarde : de Dubbele Bruine van Westmalle. De Dubbele Bruine van Westmalle is een donkere, roodbruine Trappist van 6,5% en heeft een stevige, crèmekleurige kraag. Bij het inschenken zult u merken dat het bier een flinke hoeveelheid koolzuur heeft welke het parelachtige ge

  Ik ben een asceet. Terwijl de meeste mensen bezig zijn met het najagen van materiële en fysieke bevrediging vang ik de spaarzame, parelachtige kruimels die het leven me toewerpt en zorg ervoor dat deze tot volle wasdom komen. Waar de gemiddelde burger en burgeres zich telkens weer aan dezelfde steen stoot, dezelfde doodlopende weg inslaat en zodoende op de puinhopen van een zogenaamd dynamisch leven belandt, geniet ik met volle teugen van al het moois dat ons omringt. Nu de meteorologische lente is aangebroken is het bijvoorbeeld weer tijd voor een boswandeling. Langzaam zie je het bos ontwaken en het groen ontluiken. Tijdens de wandeling ontmoet je diverse interessante karakters welke je soms zelfs een helpende hand kunt bieden. Het bos dat ik voor mijn wandeling had uitgekozen was een bos niet ver gelegen buiten de stadswallen van mijn woonplaats. Het bos kenmerkt zich door een rijke vegetatie en staat vol met haagbeuken, hazelaars, lambertsnoten, kastanjebomen, beuken, iepen, berk