De vriend die blaft.

 

Ik heb jaren geleden eens iemand ontmoet met wie ik een tijd vrienden ben geweest. Het was niet eeuwigdurend, we groeiden letterlijk uit elkaar. Het was niet verkeerd of zo, zulke dingen gebeuren soms gewoon. Na onze laatste ontmoeting heb ik hem nooit meer gezien.

Het was een verschrikkelijke zomerdag, de dag waarop we elkaar ontmoetten. De temperatuur tikte ruim dertig graden aan, er was geen wolkje aan de lucht en er stond geen zuchtje wind. Dit ranzige weer trok alle energie uit mijn lijf. Gelukkig had ik een goede vorm van vrijetijdsbesteding gevonden voor die dag. Terwijl het gepeupel hutje aan mutje lag te stoven op betonnen stranden, het gortdroge zand tussen hun tenen schuurde en de nagels deed knakken, de bloedblaren op hun schouders en rug pruttelden als een ontwaakte vulkaan, het warme, grijze snot zo dik en traag als naaktslakken uit hun neus droop, het warme, zilte,zoute zweet vanaf de nek naar de navel gleed alwaar het een plasje tussen de ophopende vetmassa vormde, de ontstoken korsten op de lippen en het dikke kwijl in de mondhoeken het praten, of wat daar op leek, bemoeilijkte en de temperatuur van de fabriekspils en pakken chardonnay die ze naar binnen tikten nooit onder de twintig graden kwam sprong ik op mijn stadsfietsje op weg naar een geestverruimende middag. In de diepste kelder van de Middeleeuwse kerk die mijn woonplaats rijk is vond er die dag een boekenmarkt plaats. Dit was niet zomaar een boekenmarkt. De tafels bij de kraampjes lagen vol met nooit gelezen Meesterwerken van al lang overleden, of überhaupt nooit erkende schrijvers. Miskend tijdens en na hun leven hebben de schrijfsels van deze dimensie overstijgende kunstenaars nooit het daglicht mogen ontmoeten. In tegenstelling tot in het dagelijkse leven, waar de zogenaamde kenners ons doodgooien met prutschrijfsels die het predicaat proza niet mogen voeren. In deze samenraapsels van zinnen voeren flinterdunne personages de boventoon. Het verhaal, of hoe je ook wilt noemen, lift mee op de dan net aanwezige maatschappelijke hype. Het slot, het eind van deze kleuterteksten is al na twee alinea’s te voorspellen. Niks van dit op deze boekenbeurs. Hier werden louter boeken te koop aangeboden die je tot nadenken zetten. Boeken die je in verwarring met veel vraagtekens achterlaten. Boeken die je laten weten dat er meer om ons heen is dan empirisch te verklaren.

We raakten in gesprek en kwamen erachter dat we veel gemeenschappelijke interesses hadden. Boeken doorspekt met inktzwarte humor, bijtend sarcasme, cynisme zo scherp als een fileermes, magisch-realisme, de vierde, vijfde en zesde dimensie, surrealisme, maatschappelijke analyses met verrassende uitkomsten en nog veel meer interessante onderwerpen.

‘Kom een keer bij me op bezoek,’ zei ik. ‘Om een kop thee te drinken. ‘

‘Dat lijkt me leuk, zei hij. ‘ Er is alleen een klein dingetje, ik wil nog wel eens blaffen. ‘

‘Ach wat maakt dat nu uit, ‘stelde ik hem gerust. ‘Niemand is toch volmaakt? Al wil Social Media dit ons wel doen geloven met al die posts van al die shiny happy people. Ik ben ook niet volmaakt. Ik plas ’s nachts regelmatig in mijn bed. Je bent van harte welkom, blaffend of niet.'

Een week later klopte hij op mijn deur. Terwijl hij zich comfortabel maakte op de door mijn kat aan stukken gereten fauteuil joeg ik de fik in de samowar en bereidde een kop thee. We beleefden een gezellige middag en praatten over van alles en nog wat. Toen hij weg ging zei ik : Dit moeten we nog een keer overdoen.

‘Prima, zei hij. ‘ Weer hier bij jou? ‘

‘Waarom niet?’

Een week later klopte hij weer op de deur. Ik joeg wederom de fik in de samowar en serveerde er dit keer een sprits bij. Het werd wederom een gezellige middag. Toen hij vertrok zakte hij door zijn knieën en legde zijn hoofd in mijn handen. In de eerste instantie vond ik dit een beetje bijzonder, maar al snel accepteerde ik het als zijnde een onderdeel van zijn persoonlijkheid. Het was een bijzonder karakter en daarom kon ik het zo goed met hem vinden. Toch wist ik niet veel over hem, hij vertelde zo goed als niks over zichzelf. De straat waar hij zou wonen bijvoorbeeld kwam geeneens voor op googlemaps. Maar ach, wat kon mij dat deren?

De volgende week stond hij weer op exact hetzelfde tijdstip op mijn deur te kloppen. De sprits had ik deze keer ingeruild voor een kano en onze gesprekken gingen dieper dan ze ooit waren gegaan.

‘Waar is het toilet?’ vroeg hij terwijl hij de kano doorslikte.

‘Op de gang, de rode deur.'

Ik schonk nog twee koppen thee in toen ik de tuindeur open en dicht hoorde gaan. Zachtjes schuifelde ik naar de gang, het toilet was leeg. Door het keukenraam zag ik hem in de tuin onder de Magnolia staan. Met zijn broek op de enkels en zijn rechterbeen omhoog naar achteren stond hij tegen de Magnolia te pissen. Ach, wat zou ik me druk maken? De boom was al zo goed als dood en produceerde al lentes niet meer de voor deze soort zo karakteristieke, vederlichte, roze blaadjes. Een pisbeurt meer om minder zou daar niks aan veranderen. Ik ging terug naar de woonkamer en deed alsof ik niks had opgemerkt.

Een week later stond hij met een pak bokkenpoten voor de deur. 

‘Alsjeblieft Eenzame Fietser.’

‘Bedankt.....’ ( Ik had geen naam. ‘Ik doe niet aan namen,'  had hij me verteld.)  ‘

Het werd weer een topmiddag. De gesprekken gingen zo mogelijk nog dieper. Toen ik de vier mokken thee die ik op had in de pot stond te lozen hoorde ik vanuit de keuken het rammelen van brokjes. Ik sloop het toilet uit en wierp een blik in de keuken. Hij zat op zijn knieën de kattenbrokken van onze kat op te eten, waarbij hij gromde als een hond. Ik vond mijn gastvrijheid te ver gaan om voor de volgende keer een pak Frolic brokken te kopen. Ik sloop terug naar het toilet, trok door en kwam de kamer binnen alsof ik niks had gezien. Bij ons afscheid likte hij mijn hand en liep op handen en voeten de straat uit.

Een week later was er weer een boekenbeurs in de diepste kelder van de Middeleeuwse kerk die mijn stad rijk is. We hadden besloten op de beurs af te spreken. Het werd een geweldige middag welke een hoogtepunt had bij de stand van Naftar. Deze man is een begrip en als iemand een boek voor je kan regelen dan is hij het wel. Ik kon mijn geluk niet op toen ik vernam dat hij voor mij het boek Kosmologie : Universum of Multiversum? kon regelen en voor hem het boek : Reizen naar het verleden : Stilstand of vooruitgang? ‘Ik laat de boeken naar jullie adressen opsturen en binnen drie dagen zul je het binnen hebben’, zei Naftar. Dolgelukkig gingen we naar huis. We besloten de boeken meteen te lezen en deze bij onze volgende afspraak te ruilen.

Ik kreeg het boek inderdaad na drie dagen binnen en las het in twee dagen uit. Op het bewuste tijdstip stond de samowar te gloeien en wachtte ik op geklop op de deur. Het was dit keer echter geen kloppen wat ik hoorde, maar het krassen van nagels over een deur. Ik sloop naar de voordeur en legde mijn oor te luisteren. Aan de andere kant van de deur hoorde ik iets of iemand grommen, kwijlen en raspen. Ik keek door de deurspion en wat ik zag deed mijn ogen tintelen. Ik weet niet wat het precies was en ik besloot de deur niet te openen. Na een minuut of tien sloop het wezen grommend weg. Ik heb hierna enkele uren op mijn fauteuil zitten contempleren. Ik heb hem nooit meer gezien.

Een week later besloot ik Naftar op te bezoeken. Op mijn vraag of hij wist waar hij woonde en hem recent nog gezien had keek hij me verbaasd aan.

‘Hem? ‘

‘Ja degene voor wie je recent ook een boek hebt besteld. Hij die bij me was.'

‘Bij je was? Je was alleen. Ik heb alleen het boek Kosmologie : Universum of Multiversum? voor je besteld. Ik heb je überhaupt nog nooit met een ander mens gezien. Met een hoofd vol vraagtekens liep ik terug naar huis. Vanuit de verte zag ik het al voor mijn deur liggen, een pakje. Ik nam het mee naar binnen en maakte het open. Mijn oren begonnen te tintelen zoals ze nog nooit getinteld hadden. Voor me lag het boek met de titel Reizen naar het verleden : Stilstand of vooruitgang?