Greta

Soms ontmoet je wel eens mensen waar je een tijdje mee omgaat alvorens elkaars wegen scheiden. Er volgt nog een belletje, een kaartje, een appje of een mail, maar dat is het dan. Dat is niet goed of slecht, het gebeurt gewoon. Ik heb jaren geleden ook eens zo’n ontmoeting in Zweden gehad.

Ik zat ruim in mijn vrije dagen en besloot een weekje vakantie op te nemen. Zweden werd mijn bestemming, een houten hutje aan een zwart meer omringd door eindeloze naaldbossen en heel veel rust. Een perfecte stek om wat te lezen, te contempleren en vooral gevrijwaard te zijn van het oeverloze gekakel van de eenvoudige burgers om me heen waarmee ik dagelijks word geconfronteerd.

Ik had haar de eerste dag al aan het meer gezien. Ze was bezig met boomstammen iets te bouwen, een vlot leek het wel. We hadden elkaar al enkele malen begroet maar tot een gesprek was het nog niet gekomen. De derde dag trok ik de stoute schoenen aan en liep naar haar toe.

‘Hoi. Wat ben je aan het maken?’

‘Een vlot.’

‘Een vlot?’

‘Ja een vlot. Ik ga weer naar huis.’

Ik voelde aan mijn klompen aan dat dit een bijzonder gesprek ging worden.

‘Waar woon je?’ vroeg ik.

‘In Canada, in de Yukon.’

Ik besloot het spel mee te spelen en vroeg haar waarom ze weer naar huis ging. 

‘Mijn missie is volbracht. Ik heb gekeken hoe jullie het er vanaf hebben gebracht en ga mijn mensen hiervoor waarschuwen.'

‘Mijn mensen? Waarschuwen?’

‘Ja mijn mensen. Ver hier vandaag in afstand, maar vooral in tijd. Mijn naam is trouwens Greta.’

‘Waar moet je dan voor waarschuwen Greta?’

‘Voor jullie zelf. Hoe jullie met alles omgaan zorgt ervoor dat jullie massaal zullen sterven.’

‘Sterven?’

‘Ja sterven, in de betekenis van doodgaan.’

Ik kon maar geen hoogte krijgen van dit raadselachtige meisje. Ze intrigeerde me mateloos.

De volgende ochtend werd er op de deur van het houten hutje geklopt. Het was Greta.

‘Ik ga er vandoor Eenzame Fietser. Vaarwel.’

Ik liep met haar mee naar het vlot en zwaaide haar uit. Ik had intussen chocolademelk opgewarmd om er samen van te genieten bij haar terugkomst. Met mijn polaroid heb ik nog een foto van haar gemaakt en deze haar cadeau gedaan. Ze zeilde weg over het zwarte meer tot ze niet meer dan een stipje aan de horizon was. Ik wachtte en ik wachtte, maar ze kwam niet meer terug. Drie keer ben ik het meer rondgewandeld maar ik vond geen teken van Greta. Ook navraag bij de spaarzame bewoners in de omgeving leverde niks op. Niemand had ooit van Greta gehoord.

De volgende ochtend werd er op de deur van mijn houten hutje geklopt. Ik deed open en zag een postbode staan.

‘Ik heb een brief voor u,’ zei hij.

‘Een brief voor mij? Niemand weet dat ik hier ben.’

‘Het vreemde is dat we deze brief al jaren in ons bezit hebben. Sterker nog, niemand weet hoe lang al. Er zat een verzoek bij om de brief deze week bij dit huisje af te leveren.’

Ik opende de brief en las de tekst : Groeten uit de Yukon - 1898