Hersenspinsels van Raymond Swaep, de eenzame fietser.

Het moest er een keer van komen, de smartphone als onderwerp van een fijn stukje proza. De smartphone, misschien wel de meest geschifte uitvinding van de laatste honderd jaar. Een apparaat dat tegenstrijdigheden oproept. Als je het moet geloven wordt het door vijfennegentig procent van de mensen verketterd. Hoe vreemd is het dan te constateren dat die vijfennegentig procent de ganse dag in de weer is met de smartphone. Wat is dat toch voor apparaat zo’n smartphone? Een apparaat dat van de mens, uitzonderingen daargelaten, een mentaal wrak heeft gemaakt. Een mens niet meer in staat zijnde als individu op te treden. Een mens die continu de bevestiging zoekt van een rijk sociaal leven.  Hoe anders is dan toch de ontnuchterende waarheid. U begrijpt dat ik uiteraard geen smartphone bezit. Ik heb daar talloze redenen voor. De   voornaamste reden is dat ik stuipen krijg bij het idee dat ik continu gebeld of geappt kan worden. Volgens de sociale norm moet je bereikbaar zijn voor je mede

Zoals ik eerder meldde in een column bevindt mijn wereld zich, behoudens enkele uitstapjes, voornamelijk in postcode 3037. Deze zomer was het weer tijd voor zo’n uitstapje. Na jaren geleden twee keer het westen van Canada te hebben verkend viel nu de beurt aan het oosten, de provincies Ontario en Quebec. De eerste beelden die de meeste mensen hebben van een vakantie in Canada is een grote camper die zich voortbeweegt in een eindeloze, lege ruimte. Wij hebben ons ook voortbewogen in een eindeloze, lege ruimte. Het voertuig was echter een eenvoudige personenauto. Wij hadden onze kampeerspullen meegenomen, een lichtgewicht driepersoons tentje en wat benodigdheden om een eerlijke, eenvoudige maaltijd te bereiden. Als je de elementen wilt trotseren, dan doe je het goed en niet in een jacuzzi op wielen. De vliegreis We vlogen met een maatschappij uit India en ik kan wel zeggen dat deze maatschappij de hooggespannen verwachtingen volledig waarmaakte. Het toestel kwam uit New Del

Belofte maakt schuld en bij deze los ik mijn “schuld ” in. In mijn laatste betoog  heb ik u beloofd het fenomeen hipster te behandelen en te verklaren waarom deze modegril zoveel irritatie bij me oproept. Er zijn vele beschrijvingen die het woord hipster dekken. Mijns inziens komt onderstaande beschrijving het meest in de buurt van wat de hipster nu eigenlijk van zichzelf vindt . “ Een creatieve, zelfbewuste urban twintiger, dertiger of veertiger die sociaal en maatschappelijk zeer bewust in het leven staat en afstand probeert te scheppen van de mainstream cultuur middels het gebruik van vintage spullen en kleren. Daarbij dragen ze compromisloze en onvoorwaardelijke liefde uit voor de mens en proberen ze de aarde middels het consumeren van verantwoord bereid voedsel te redden ”. De hamvraag is nu of de hipster daadwerkelijk de non-egocentrische, hoogst originele redder van de wereld en de mensheid is. Ik kan u vertellen dat ik het antwoord al weet. Om de column echter niet al te ko

Nu u enkele blogs van mij heeft gelezen zult u zich (on) bewust een beeld van mij scheppen. U heeft geconstateerd dat ik een zeer tolerant, aimabel mens ben die behept is met een ruimdenkende geest en ieder individu vrij laat in zijn of haar doen en laten. Dat vind ik het mooie van het menselijk wezen; een ieder is uniek. Vooroordelen zijn mij vreemd. Mijn sterke persoonlijkheid is stevig verankerd in de Hollandse klei. Als Uomo universale ben ik geestelijk en lichamelijk volkomen in balans. Toch zijn er ook momenten in mijn leven waarin ik noodzakelijk toe moet geven aan kleine emoties. Het is u zich misschien moeilijk voor te stellen, maar ook ik heb mijn kleine irritaties. Zoals de zwakste schakel van een ketting de uiteindelijke sterkte van de gehele ketting bepaalt, zo bepaalt mijn omgang met de kleine irritaties de grootte van mijn persoonlijkheid. Twee keer per week ga ik baantjes zwemmen in het lokale zwembad. Drie kwartier gun ik mezelf om de conditie op peil te houden.

De meeste van mijn blogs gaan over indrukken die ik opdoe tijdens mijn observaties in mijn inner circle. Deze behelst globaal postcode 3037  waar ik woon, en alles een kilometertje of   tien of zo daaromheen.  Nu lees ik vaak dat het bon ton is om   af en toe “ out-of-the-box “ te treden en te denken. Dit soort pseudo-wetenschappelijke taal wordt vaak geopperd door heikneuters die, als je ze beter leert kennen, zelf niet verder komen dan doelloos ronddolen in hun eigen inner circle, het ultieme niets. Out-of-the-box denken mag nooit een doel op zich zijn, maar wel een middel om je te verrijken.  Uiteraard is bij mij bekend dat er meer wereld is buiten postcode 3037.   Ik ben vrij recent enkele dagen met lieftallige vriendin en zoon in Rome geweest en heb besloten mijn daar opgedane observaties op schrift te zetten. Het was inmiddels alweer mijn vierde bezoek aan deze onaardse stad en wederom verveelde het voor geen minuut. Rome is een stad met vele gezichten. Totale gekte me

Als de dagen gaan lengen en de vorst gaat strengen komt Rotterdam weer in de ban van het Internationale Filmfestival, het IFFR voor intimi. Op mijn voortreffelijke blog https://raymond695.wordpress.com/   heb ik een stuk tekst gewijd aan het filmfestival. Het is sowieso een aanrader dit blog eens te bezoeken. Op onnavolgbare, zelden vertoonde wijze, leg ik op een geniale manier de ziel van Rotterdam bloot. Het IFFR is een bijeenkomst van bohemiens, parvenus, hoornen brillen, uitvreters, salonsocialisten en filmliefhebbers. Uiteraard behoor ik tot de laatste groep. Geen etiket bevat genoeg lading om mij weer te geven. Ik ben wars van groepsdwang en ga lekker mijn eigen gang. Nu ben ik niet echt gevoelig voor stromingen, toch borrelt er iets in mij. Ik moet telkens denken aan het het feit dat bepaalde films steeds weer terugkomen en bekeken blijven worden. Bij de keuze voor een reeds bekende of een compleet nieuwe film kiezen de mensen vaak voor het eerste. Ik ben zinnens er