Hersenspinsels van Raymond Swaep, de eenzame fietser.

  De kerstinkopen zitten er weer op. Ook dit jaar gaf het toch weer enige reuring, maar dat ligt niet aan mij. Het zijn vooral de onnozelen om me heen die niet met de kerstdrukte weten om te gaan. Gelukkig zijn de boodschappen weer binnen.   Eerste kerstdag komt de familie op bezoek en we hebben er veel zin in ze eens flink in de watten te leggen. We kozen voor Gravad Lax als een van de voorgerechten. Er werd niet voor de makkelijke weg gekozen, kopen bij de visboer, maar de moeilijke weg; de zalm zelf marineren en achtenveertig uur onder druk van een grote bak met ijs begraven in de aarde. De traditionele Scandinavische wijze. Ik had de wekker vannacht om drie uur gezet en stond om vijf over drie met een meter gemarineerde zalm, een bak met ijs en een schop in mijn handen. Het graven ging voorspoedig en ik had niet door dat na een minuut of twintig vanuit de lucht een felle lamp op me werd geschenen. Een metertje of twintig boven de tuin vloog een helicopter waaruit drie marinier-

  Rotterdam, 5 december 2022   Ik ben een aanhanger van het Stoïcisme, het stoïcijns denken. Ik ben volkomen in balans en onvolkomenheden en fouten zullen mij niet uit mijn evenwicht brengen. In het leven zie ik vooral kansen. Ik heb mezelf dan ook de bijnaam de Kansenman gegeven. ( Misschien moet ik daar ooit eens iets over schrijven. ) Ik ben tevreden met de kruimels die het leven mij toewerpt. Een inspirerend boek, een goed glas en vooral niemand die me lastig valt maken mij dolgelukkig. Als ik om mij heen kijk moet ik helaas constateren dat weinig mensen deze geestelijke evenwichtigheid bezitten. Het gros der mensheid houdt zich bezig met het zich beter voordoen dan men is. Men probeert dit te verwezenlijken middels het vergaren van nutteloze kapitaalgoederen en het vullen van de tijd met overbodige bezigheden. U kent ze vast ook wel, de mensjes die hoog van de toren blazen over bijvoorbeeld hun wooncarrière of totale nietszeggende foto’s van zichzelf op social media plaatsen.

Ik word wakker, trek mijn duster aan, gesel de closetpot met een krachtige urinestraal, loop naar het raam en schuif de gordijnen open. Ik had het al geroken, de eerste vorst van het jaar. Raadpleging van teletekst pagina 705 – 3 en op internet Laagste grastemperatuur in Nederland vandaag | Weerplaza.nl wijst uit dat in mijn contreien de minimumtemperatuur is blijven steken op minus vijf en een halve graad met een minimum grastemperatuur van minus zeven en drie tiende. De uitgestrekte wouden en heidevelden waar ik mijn vizier op heb voor vandaag kennen een minimum temperatuur van minus acht en vier tiende en de minimum grastemperatuur blijft zelfs steken op precies minus tien graden. Ik wrijf in mijn handen. Mijn toch al rijke leven wordt vandaag verder opgevuld met een pracht van een wandeling. Ik neem een douche en zeep mijn lichaam in met douchegel van honderd procent koud geperste amandelolie. MIT 100% KALT GEPRESSTEM ÖL staat er triomfantelijk op het etiket vermeld. Ik heb het

  Ik word wakker met een vreselijke koppijn. Het is niet zomaar een pijn, maar een oneindig voortdurende martelgang tussen mijn oren. Botte messen raspen aan de binnenkant van mijn hoofd. Ik heb geen idee hoe ik eraan gekomen ben. De huiskamer is niet bezaaid met lege flessen drank, er ligt geen klauwhamer naast me op bed waarmee ik me wakker had kunnen slaan en ik heb niet geprobeerd om op zijn Harry Potter’s op het treinstation met mijn hoofd door de muur op perron negen driekwart te lopen. Een straffe bak koffie zal me ongetwijfeld in het land der levenden doen belanden. Integendeel,….. mijn slapen blijven kloppen, de watten in mijn hoofd verdwijnen niet, mijn keel is nog steeds schraal en mijn lippen zijn droog en vol met korsten. Er is maar één remedie voor deze kwelling: de fles. Ik trek mijn koelkast open en zie veel, behalve een fles. De koelbox op de vlonder in de tuin zit wel vol met flessen, alleen zijn deze leeg. Er hangt een weeïge alcohollucht in de koelbox. Een voor ee

Eindelijk! Eindelijk beste lezers. Eindelijk is het moment gekomen. Ik heb het uiteraard over de weersomslag die recentelijk heeft plaatsgevonden. De herfst heeft zijn eerste tekenen laten zien. Zelden heb ik er zo naar verlangd en wat kwamen de tekenen dit jaar vroeg. Normaliter is de zomer al de hel voor mij, maar dit jaar was het de hel buitencategorie met twee maanden zon, hoge temperaturen en zo goed als geen regen. Twee maanden heb ik zitten staren naar uitgedroogde grasvelden, verwelkte planten en had ik steevast pijnscheuten in mijn hoofd door het felle licht. Tot ergens vorige week. Er was regen voorspeld en dat hebben we gemerkt.  Ik liep halverwege het Hang en de Hoogstraat toen de bui losbarstte. Alsof er werd geroepen: “ Ik ben jullie niet vergeten, ik ben er nog . “. Het ging op een heerlijke manier tekeer met horizontale regen en korte, krachtige windstoten. Het deel van het volk dat kan lezen was voorbereid en had een paraplu op zak. Ondanks de “gedegen” voorbereid

  Beste mensen. Recent ben ik weer met de mannen op pad geweest voor een bierblikkentour. De tour is inmiddels legendarisch aan het worden. We zetten de tour zelf op poten en we zijn de enige deelnemers. Het is niet te vergelijken met de tripjes die het klootjesvolk krijgt voorgeschoteld. Onze tour doorkruist de stad van glas en staal en komt voornamelijk op plekken waar een verhaal over te vertellen is. We zien Rotterdam als een voorwerp met een jas van heel veel schillen. Een voor een pellen we als het ware de schillen van de stad zodat we dichter en dichter bij de kern, het wezen van bestaan van onze metropool komen. Ieder heeft zijn eigen inbreng en zo komen we tot een pracht van een verzameling cultuur-historische verhalen. Onderwijl nippen we van onze blikken om onze dorst te lessen. Omdat vers van de tap het best smaakt heb ik meteen toen ik thuis kwam een verslag gemaakt. Ik wens u veel leesplezier en vooral veel leermomenten! Zoohooh bezzuh leezers. Net Blierbikkentour daan

  Ik zat thuis op de bank en keek door het raam naar buiten. Het was een prachtige dag. De wind joeg de wolken, die de asgrauwe kleur hadden van de lever van een alcoholist, door de lucht. Messcherpe hagelstenen geselden stad en land en de temperatuur tikte ternauwernood de twee graden celsius aan. Het was zaterdagmiddag en ik had niks om handen, een prachtige dag om op pad te gaan. Ik trok mijn jas aan, nam een snack mee in de vorm van een grapefruit, trok de deur achter me dicht en kuierde richting tramlijn vier. Het was flink druk in de tram, maar ik wist toch een zitplaats te bemachtigen. Tegenover me zat een oud vrouwtje. Ik kreeg trek en haalde mijn grapefruit tevoorschijn. Zorgvuldig pelde ik de citrusvrucht en deed de schillen in mijn jaszak. Ik brak de grapefruit in tweeën en een dikke straal zuur grapefruitsap joeg richting het oude vrouwtje. Ze werd vol op het hoornvlies van haar rechteroog geraakt. Een afgrijselijk gekrijs vulde de tram. Het oude vrouwtje stond in paniek

Ik kwam laatst thuis en tot mijn verbazing zat er een voor mij onbekende man op de bank. Hij had een knoestig voorkomen. Zijn huid leek op getaand leer en zijn ogen waren gitzwart als houtskool. De kleren die hij droeg leken van de zolder van een theater te komen en de lucht die om hem heen hing was niet van deze tijd. “ Bent u de Weledel zeer geleerde heer de Wit? “  vroeg ik hem. “ De heer de Wit, woordkunstenaar, zestien kilometertjes hier vandaan wonend en verwekker van meesterlijke proza en wetenschappelijke ontboezemingen als :   De Brug der Zuchten blaast zijn laatste adem uit. In Transsylvanië lassen ze lichaamsdelen aan elkaar. Hoogmoed komt na de val. Het nut van een waterpas in het hooggebergte. Haring en slagroom: het proberen waard. Mijn gemoed is zwaar, maar de maaltijd is licht. Driehoekige ballen rollen moeizaam. Waarom crèmespoeling niet aan kikkers is besteed. Verrekijkers voor blinden, een gaatje in de markt. Een kuifeend met een leren jack. Zeewier, een niet te onde

  Je hoeft geen psycholoog, socioloog of mensenkenner te zijn om te zien dat ik groots en meeslepend leef. Waar veel mensen in het dorre landschap van hun leven aan de lopende band tegen drempels of muren aanlopen is mijn leven een oneindig groen, fris, fruitig, glooiend landschap zonder horizon. Als je groots en meeslepend leeft dan denk je ook groot, zonder beperkingen, maar met uitdagingen. De onbeduidende, marginale dingen in het leven zijn dan ook niet aan mij besteed. Ik heb bijvoorbeeld een bloedhekel aan verkleinwoordjes, ik krijg er jeuk van aan mijn balletjes. Helaas zit de wereld om ons heen vol met verkleinwoordjes. Ik zal enkele situaties voor u op een rij zetten waarin verkleinwoordjes de boventoon voeren.     Eten   Ik ben een gemakkelijke eter. Eigenlijk eet ik zo’n beetje alles wat men me voorzet, behalve als het warme brie of camembert is. Op de een of andere manier krijg ik dat niet door mijn strot geduwd. Ik wil eerlijk voedsel, maar vooral aanvaardbare port