Hersenspinsels van Raymond Swaep, de eenzame fietser.

  Ik heb niet zoveel met personeelsfeesten. Al die gemaakte gezelligheid, het kan me niet echt bekoren. Feesten met mensen die je bij voorbaat al niet kunt velen. Toch ben ik lang, heel lang geleden een keer op zo’n feest geweest. Ik werkte op het hoofdkantoor van een handelsfirma. Naast het hoofdkantoor had het bedrijf diverse regiokantoren in den lande. Het feest werd georganiseerd in mijn woonplaats, de stek waar ook het hoofdkantoor was gevestigd. Midden in de stad was de feestlocatie nu ook niet echt. De hut waar het feest zou plaatsvinden was gelegen op een afgelegen bedrijventerrein tegen de scherpe randen van Zuid. Het was wonderbaarlijk hoe ze de woorden feest en locatie aan elkaar hadden te weten koppelen. Een flinterdunne uitspanning van spaanplaat in een troosteloze omgeving, meer was het niet. De locatie was niet echt gelukkig gekozen, compleet verstoken van openbaar vervoer. Parkeerruimte was er echter zat. Ik vroeg me af hoe iedereen na het feest naar huis zou gaan. Mijn

  Ik heb jaren geleden eens iemand ontmoet met wie ik een tijd vrienden ben geweest. Het was niet eeuwigdurend, we groeiden letterlijk uit elkaar. Het was niet verkeerd of zo, zulke dingen gebeuren soms gewoon. Na onze laatste ontmoeting heb ik hem nooit meer gezien. Het was een verschrikkelijke zomerdag, de dag waarop we elkaar ontmoetten. De temperatuur tikte ruim dertig graden aan, er was geen wolkje aan de lucht en er stond geen zuchtje wind. Dit ranzige weer trok alle energie uit mijn lijf. Gelukkig had ik een goede vorm van vrijetijdsbesteding gevonden voor die dag. Terwijl het gepeupel hutje aan mutje lag te stoven op betonnen stranden, het gortdroge zand tussen hun tenen schuurde en de nagels deed knakken, de bloedblaren op hun schouders en rug pruttelden als een ontwaakte vulkaan, het warme, grijze snot zo dik en traag als naaktslakken uit hun neus droop, het warme, zilte,zoute zweet vanaf de nek naar de navel gleed alwaar het een plasje tussen de ophopende vetmassa vormde, de

Soms ontmoet je wel eens mensen waar je een tijdje mee omgaat alvorens elkaars wegen scheiden. Er volgt nog een belletje, een kaartje, een appje of een mail, maar dat is het dan. Dat is niet goed of slecht, het gebeurt gewoon. Ik heb jaren geleden ook eens zo’n ontmoeting in Zweden gehad. Ik zat ruim in mijn vrije dagen en besloot een weekje vakantie op te nemen. Zweden werd mijn bestemming, een houten hutje aan een zwart meer omringd door eindeloze naaldbossen en heel veel rust. Een perfecte stek om wat te lezen, te contempleren en vooral gevrijwaard te zijn van het oeverloze gekakel van de eenvoudige burgers om me heen waarmee ik dagelijks word geconfronteerd. Ik had haar de eerste dag al aan het meer gezien. Ze was bezig met boomstammen iets te bouwen, een vlot leek het wel. We hadden elkaar al enkele malen begroet maar tot een gesprek was het nog niet gekomen. De derde dag trok ik de stoute schoenen aan en liep naar haar toe. ‘Hoi. Wat ben je aan het maken?’ ‘Een vlot.’ ‘Een vlot?’

  Ook uw gedachten dwalen regelmatig af naar die goede oude tijd. Al twintig tot dertig jaar werkt u bij dezelfde organisatie en heeft u hetzelfde nietszeggende klotebaantje. Na jaren kruipen, nederig buigen, likken en klappen incasseren heeft u eindelijk het hoogste bereikt; het uiterste functiejaar in de hoogst mogelijk te bereiken functiegroep. Deze totaal nietszeggende positie in het leven heeft u de financiële middelen gegeven uw lege bestaan enigszins op te vullen met het aanschaffen van overbodige kapitaalgoederen. En toch knaagt het, oh, oh, oh, wat knaagt het. Hoe vaak heeft u niet met weemoed teruggedacht aan dat baantje van vroeger? Misschien was het een succes, misschien ook niet. Wat het wel was is geestelijke vrijheid. U werd niet geketend door het systeem, dogma’s of uw netwerk. Ook ik heb zo’n baan gehad. Ik heb een tijdje gewerkt als scout. Ik moest potentiële acteurs en actrices opsporen aan de hand van een profielschets van een personage. Mijn opdrachtgevers waren

  U kent het wel. U mist de bus, de trein, u verslaapt zich en hierdoor mist u een belangrijke gebeurtenis of bijeenkomst. Iets waar u zo naar uitgekeken heeft is volkomen langs u heen gegaan. Ik volg al jaren de Champions League zo goed als niet meer. Het is een voorgekookte competitie geworden waarbij, door de clubs zoveel mogelijk wedstrijden te laten spelen, de usual suspects altijd weer bij de laatste acht komen bovendrijven Alle verrassing is eruit geslagen, maar blijkbaar kan dit het grootste deel van de voetbalsupporters niks schelen. De laatste vijftien edities zijn gewonnen door Real Madrid en ondanks de investeringen van drie triljard is het Paris St. Germain nog steeds niet gelukt verder te komen dan de halve finale. Zoals gezegd, ik volg het allemaal haast niet meer…………….tot dit jaar. De datum 19 mei 2040 staat vet omcirkeld in mijn agenda. Het is haast niet te geloven, maar mijn club, die club uit het legendarische stadsdeel Zuid, speelt dit jaar de finale. De tegenst

  Naast fietstochten maak ik zo nu en dan ook uitstapjes met de benenwagen. Vandaag staat er een wandeling langs de Rotte, richting de polders, gepland. Ik vul mijn rugzak met proviand; speltcrackers met sesampasta, een liter havermelk, drie ons gewelde quinnoa, twee ons gojibessen, een handvol chiazaad, een thermoskan vlierbloesemthee en een kwartet flessen Dubbele Bruine van Westmalle. Ik hang mijn binocular om mijn nek, trek mijn duffelse jas aan en ga op pad. Het is een prachtige ochtend. Windvlagen blazen door het riet en creëren een symfonie van natuurklanken. De laaghangende zon zorgt met zijn stralen op de in herfstkleuren getooide natuur voor een prerafaëlitisch kleurenpallet en de geluiden van zoogdieren en fladderaars minimaliseren de rusteloze aanwezigheid van de homo sapiens. Ik heb er stevig de pas in als ik vanuit mijn rechter ooghoek een papieren vliegtuigje naar beneden zie dwarrelen. Het vliegtuigje landt pardoes voor mijn voeten. Op de vleugels staat een tekst ge

  Beste lezers. Ik ben recent tot de conclusie gekomen dat mijn schrijfsels nooit onder uw ogen zijn gekomen. Niet omdat u geen interesse had, maar om de doodeenvoudige reden dat u niet bestaat. Het feit dat ik me nu tot u richt is dan ook volkomen zinloos. Net als u dool ik al jarenlang rond in een leven dat niets meer dan een droom blijkt te zijn. Een droom die een verlengstuk zou moeten zijn van een bestaand leven. Alleen bestaat dat leven niet. Nu denkt u vast dat ik een aan alle kanten rammelend verhaal ga afdraaien over metafysica. Dit kan niet aangezien metafysica zich bezighoudt met de aard van de werkelijkheid en wat er achter deze werkelijkheid zit. En daar wringt nu net de schoen. Er bestaat namelijk geen werkelijkheid en ik ga u dit proberen uit te leggen aan de hand van de inzichten die ik heb gekregen na een ontmoeting met een persoon, of wat het ook moest voorstellen. Een ontmoeting die geen droom was en dus niet heeft plaatsgevonden. Er is namelijk geen realiteit. O

  Ik woon in het zuidoosten van het Avondland in een streek Transsylvanië genoemd. Deze streek ligt in het land Holland. Het is een prachtige streek die bekend staat om zijn uitgestrekte wouden, pittoreske dorpjes, prachtige kerken en majestueuze kastelen. De beroemdste Hollander komt uit onze streek. Zijn naam is Vlad de Spietser. Vlad spietste zijn vijanden aan de muren van kasteel Bran. Als Vlad niet spietste dan dronk hij het bloed van jonge maagden. Vlad is de uitvinder van de sport fotbal. Deze sport wordt gespeeld met twee teams van elf mensen. Het is de bedoeling een bal met de voet of het hoofd op het terrein van de vijand te deponeren. Het team dat hiermee de meeste punten scoort is de winnaar. Sinds mensenheugenis speelt het Hollandse team in de kleur oranje. Liefkozend wordt ons team dan ook vaak Oranje genoemd. Ik woon in de stad Rotterdam. Deze stad ligt diep verscholen in de donkergroene bossen van Transsylvanië en is alleen via een zandweg te bereiken. Net als in de res

  Stream of Consciousness ( stroom van bewustzijn ) is een literaire techniek waarbij de gedachtegang van een personage wordt beschreven. Gezien de vele associaties en gedachtesprongen leidt dit tot een zinsbouw met een fragmentarisch karakter. Het zo goed als ontbreken van interpuncties kan de tekst een vervreemdend effect bezorgen. Deze schrijfstijl, die de lezer een kans geeft een kijkje te nemen in de interne monologen van het personage, levert een onbeschrijflijke leeservaring op voor de lezer.  U zit zeer diep op het personage waarbij een alwetend perspectief verbleekt als een ijsbeer die in een bak chloor heeft gelegen. Voor schrijvers biedt deze techniek de mogelijkheid dieper in de psyche van de personages te duiken.  Kleine lieden met een eenvoudige, bekrompen geest zullen niet meer zien dan het warrige relaas van een krankzinnige. Uiteraard schaar ik u niet onder deze lezers en zult u mijn proza hieronder op waarde weten te schatten. Het bekendste voorbeeld uit de wereldlite

Soms kunnen kleine dingen grote gevolgen hebben. De Engelse term hiervoor is The Butterfly effect. Het kan zich op allerlei manieren manifesteren, maar ik ben vooral geïnteresseerd in de gevolgen die een kleine spelfout, drukfout, zetfout of bijvoorbeeld een verspreking kunnen hebben. Ik zet wat voorbeelden voor u op een rij. Corona U herinnert zich vast nog wel de periode tijdens de corona. Wat een geweldige tijd was dat. De rust, de stilte, maar ook de gekte, ongeëvenaard. Een naamgenoot van mij heeft deze periode op weergaloze wijze voor het nageslacht op papier gezet. Corona (raymondswaep.blogspot.com) Rotterdam tijdens het Coronavirus | Verhalen uit Rotterdam (wordpress.com) Ik heb tijdens deze periode enkele maanden als vrijwilliger voor een bejaardentehuis gewerkt. Het was zeer dankbaar werk. Mijn voornaamste taak was het luchten van de bejaarden, met ander woorden, ik reed ze buiten rond in een rolstoel. De dag voordat ik ging beginnen kreeg ik van de afdeling personeelszaken o

  Ik doe de gordijnen open en zie dat het heeft gesneeuwd. Wat een prachtige ochtend voor een wandeling. Ik trek een groene wandelbroek, een zwarte wollen trui, bruine wandelschoenen en een duffelse jas aan en slinger een rode shawl om mijn nek. ‘Ik ben wandelen,’ roep ik en trek de deur achter me dicht . Na een uurtje schiet ik een smal pad in. Aan de andere kant van het pad zie ik een man in mijn richting lopen. Het pad is dermate smal dat we elkaar niet kunnen passeren. Hij ziet er prachtig uit in zijn gitzwarte smoking met rode vlinderstrik, zijden shawl, smetteloos witte overhemd, glimmende lakschoenen en bruine overjas. ‘Goedemorgen,’ zeg ik. ‘Goedemorgen,’ groet hij terug. ‘Smal pad hè?’ ‘Zekers.’ Hij staart me aan en zegt : ‘Wat heeft u een prachtige garderobe aan.’ ‘Insgelijk, insgelijk.’ ‘Zullen we van broek ruilen?’ vraagt hij. ‘Waarom niet?’ zeg ik. We trekken onze broeken uit en ruilen deze. ‘Ik ben mateloos geïntrigeerd door je smetteloos witte blous

  Het werd vorige week wereldkundig gemaakt : Nederlanders beginnen een gesprek vaak over het weer. Dit verbaast me niet, want dat wist ik al decennia. Nu worden er onderzoeken aan gewijd die moeten aantonen wat daar de reden van is. Weggegooid geld, ik kan het u zo vertellen. De meeste mensen zijn fantasieloos en hebben werkelijk niks te vertellen. Wat voor hallucinerende proza over het weer en aanhangende onderwerpen ik iedere dag hoor, het is ongekend. Ik zal er eens een paar voor u op een rij zetten. Het zonnetje schijnt. Dat hebben we wel verdiend. Ik heb het wel eens eerder aangekaart, maar het is gewoon not done om een verkleinwoord voor de zon te gebruiken. Het is een immens hemellichaam waarvan de oppervlakte je doet duizelen. Ik ben vooral gefascineerd door de frase Dat hebben we wel verdiend. Wat is in vredesnaam de reden dat wij, die hier de ganse dag de nectar van de welvaartsmaatschappij opslurpen, dit hebben verdiend? Dit is toch een contradictie met de hoofdletter C? Wi

  Ik ben woonachtig in een stad die voornamelijk bekend staat om diens uiterlijk van glas en staal. Als niets ontziende speren schieten torens van glas, staal en beton de lucht in. Toch heeft mijn stad oude wijken waar de geschiedenis nog voelbaar en zichtbaar is. Een van die wijken is het Oude Noorden. Deze wijk is gelegen tussen de Noordsingel, de Bergweg, Noorderkanaalweg, Soetendaalsekade, Zwaanshals, Zwaanshalskade en de Zaagmolenkade. Een nauwe stadswijk omringd door een gordel van groen langs de Rotte en de Noordsingel. E r is iets met deze wijk. Als er afscheid wordt genomen van de zomer en de dagen korter en korter worden gebeuren er dingen die niet te begrijpen zijn. Mensen die het hebben meegemaakt en het hebben proberen te verklaren zijn volkomen krankzinnig naar het gekkenhuis afgevoerd. Hoewel ik zelf nooit getuige ben geweest van vreemde gebeurtenissen kan ik me daar wel iets bij voorstellen. Vooral als ik tegen zonsondergang op één van mijn lievelingsplekken sta: op de